Το Εκατοστό Τριακοστό Πέμπτο

Αnd when love came to us twice 

and lied to us twice 

we decided to never love again 

that was fair 

fair to us 

and fair to love itself.

we ask for no mercy or no 

miracles; 

we are strong enough to live 

and to die and to 

kill flies,

attend the boxing matches, go to the racetrack, 

live on luck and skill, 

get alone, get alone often, 

and if you can’t sleep alone 

be careful of the words you speak in your sleep; 

and 

ask for no mercy 

no miracles;

and don’t forget: 

time is meant to be wasted, 

love fails

and death is useless.

-Charles Bukowsky-

To Εκατοστό Τριακοστό Τέταρτο

Δεν περιμένω να μου πεις τις λέξεις που έχω στο μυαλό μου.

Δεν περιμένω τίποτα όμορφο να ακούσω.

Περιμένω μόνο να μου δείξεις τι σκέφτεσαι.

Μη μου ζητάς να σου πω τον τρόπο.

Δε δίνονται έτσι οι λύσεις.

Περιμένω μια δική σου πράξη να ξεκαθαρίσει τα πάντα.

Γιατί ξέχασα πώς είναι τα δικά σου φιλιά.

Ξέχασα και πώς είναι να σου κρατώ το χέρι.

Κι αν ποτέ ξανασυμβεί θα είναι σαν η πρώτη φορά.

Ξέχασα πώς είναι να σε εμπιστεύομαι και να πιστεύω τα λόγια σου.

Ξέχασα ακόμη πώς ήταν να  πιστεύω ότι ποτέ δε θα ξεχνούσα τίποτα από όλα αυτά. 

Μα φταίνε οι μισές κουβέντες που έμειναν φαντάσματα αληθινά να στέκουν ανάμεσά μας.

Και για πες μου τώρα τι θα γίνει;

Τέτοια στοιχειωμένα μυαλά πώς θα ηρεμήσουν; 

Το Εκατοστό Τριακοστό Τρίτο

Διάβασε μου ξανά το τελευταίο απόσπασμα. Αυτό για τους πολέμους. Ποτέ δεν επαναστάτησα αρκετά σαν νέος. Να βγω έξω. Να φωνάξω. Να βραχνιάσει η φωνή μου από τα συνθήματα. Ποτέ δε θα διάλεγα βιβλίο για πολέμους. Ιστορικό. Ιδεολογικό. Άκου τώρα κάτι πράγματα! Για να σε πάρει ο ύπνος το βράδυ τι διαβάζεις! Και εγώ δε διάβασα ποτέ αρκετούς κλασικούς, όσα βιβλία μου προτείνουν αυτοί που εμπιστεύομαι το γούστο τους. Γι' αυτό και πάντα θα έχω ελλείψεις στα επιχειρήματά μου. Δε θα μπορώ να στηρίξω τις σκέψεις που έχω μέσα στο κεφάλι μου. 

Το λεπτό σου μαύρο βιβλίο με έβαλε σε σκέψεις. 

Να μπορούσα τουλάχιστον με άνεση να χωθώ στην αγκαλιά σου. Ακόμη κι αυτή λειψή είναι. Δεν τη δικαιούμαι. Ας είναι. Θα αρκεστώ στο ρυθμό της αναπνοής σου και στον ήχο των σελίδων που γυρίζουν. 

Το Εκατοστό Τριακοστό Δεύτερο

Στην εποχή που ζούμε

έχουμε μεγαλύτερα σπίτια,

αλλά μικρότερους χώρους μέσα μας.

Μεγαλύτερη άνεση,

αλλά λιγότερο χρόνο.

Περισσότερη γνώση,

αλλά λιγότερη εκπαίδευση.

Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή,

αλλά όχι ζωή στα χρόνια.

Έχουμε φτάσει στο φεγγάρι,

αλλά όχι στην πόρτα του γείτονα.

Έχουμε κατακτήσει το διάστημα,

αλλά όχι τον εσωτερικό μας κόσμο.

Μπορούμε να διασπάσουμε το άτομο,

αλλά όχι τις προκαταλήψεις μας. 

ARMIN KRENZ

To Εκατοστό Τριακοστό Πρώτο

Και πήρα και ζωγράφισα χάρτινο καραβάκι

Να το ρίξω στης φουρτούνας,

τα κύματα

Να βρει όχι εσένα,

αλλά τους άλλους τόσους,

να τους πει δυο

κι άλλη μία

ιστορίες.

Χαραγμένο πάνω μου

να έχει να λέει

Να επιπλέει στης πλάτης μου τα κόκαλα

και να ανεβοκατεβαίνει,

στις πεδιάδες και στα όρη

Το έριξα έτσι χάρτινο

να λασπώσει

να γίνει βρωμιά

να ξεχαστεί

να γίνει ένα με το δέρμα.

ppk.

Το Εκατοστό Τριακοστό

Να κάνω λες, την κίνηση…

Ποια κίνηση δεν έχω κάνει

έτσι για την κίνηση…

Την επανάληψη της κίνησης

μου λες, να κάνω;

Μα δεν καταλαβαίνεις;

Πως έχω κουραστεί 

να επαναλαμβάνω.

Ν.Άσιμος

Το Εκατοστό Εικοστό Ένατο

Η μυρωδιά της ευτυχίας είναι στους ανθισμένους δρόμους αυτής της πόλης. Περνάς γρήγορα με το ποδήλατο στη βιαστική καθημερινή σου κούρσα και έρχεται και σφηνώνεται η άνοιξη πάνω σου. Φταίτε και εσείς αγαπητοί μου με τα κάφρικα αστεία σας που η διάθεση ανεβαίνει σε παλαιότερα επίπεδα. Και είναι αυτά τα πρωινά που περνάς από ολόκληρη την πόλη μια νέα διάσταση πραγμάτων. Είναι τα μεθυσμένα βράδια και τα αγουροξυπνημένα πρωινά. Οι εργασίες με εσένα κάπου εκεί να δίνεις σημάδια ζωής. Είναι να γυρίζω και να σε βλέπω με κλειστά μάτια. Είναι τα βαριά βλέφαρα και οι ανάλαφροι ύπνοι. Είναι η μαύρη φόρμα. Είναι άνοιξη, άνοιξη, άνοιξη. Είναι οι μέρες που μετράω αντίστροφα για να φύγω μετά από μήνες και το αρνούμαι. Πεισματικά. Εδώ θα μείνω. Εδώ. Σε αυτό το χρόνο, με παράνοιες και γέλια ατελείωτα. Είναι οι βόλτες οι γκαζωτές εδώ με τον αέρα που φοβάσαι ότι θα σε τραβήξουν μακριά του. Εδώ που δεν υπάρχει πια μοναξιά μόνο αγάπη που ξεχειλίζει. Εδώ. Ευτυχία μέσα στην κούραση. Χοροί και ρεζιλέματα. Εδώ. Τίποτα δε θα σκορπίσει.

Γίναν τα ποδήλατα πύραυλοι και τα γέλια αεροπλάνα. Κρεμάσαμε τα σοβαρά μας σχέδια και φτάνει. Πια. Λίγη ξεκούραση στο τίποτα του τώρα. Γεμάτο τίποτα. Από αυτά που σε προετοιμάζουν για το τιποτένιο μετά. Λουλούδια δώρα που μου φέρνεις και κολλάει η κολώνια πάνω στο δέρμα μου να τη μυρίζω όλη μέρα. Μυρωδιές που φούντωσαν και ξεσαλώνουν τη ψυχή.

 

Το Εκατοστό Εικοστό Όγδοο

Και ίσως τελικά ο θάνατος να ήταν ένα απλό καθημερινό γεγονός.

Πώς λέμε ας πούμε, "θα τα πούμε το πρωί, καληνύχτα", ε, "δε θα τα πούμε το πρωί -ή και κανένα πρωί από δω και μπρος, καληνύχτες πολλές για όλες τις νύχτες που θα είμαστε ο καθένας στη δική του διάσταση από δω και πέρα". 

Αθηνά Χατζή- LA SAGRADA FAMILIA