To Εκατοστό Τριακοστό Τέταρτο

Δεν περιμένω να μου πεις τις λέξεις που έχω στο μυαλό μου.

Δεν περιμένω τίποτα όμορφο να ακούσω.

Περιμένω μόνο να μου δείξεις τι σκέφτεσαι.

Μη μου ζητάς να σου πω τον τρόπο.

Δε δίνονται έτσι οι λύσεις.

Περιμένω μια δική σου πράξη να ξεκαθαρίσει τα πάντα.

Γιατί ξέχασα πώς είναι τα δικά σου φιλιά.

Ξέχασα και πώς είναι να σου κρατώ το χέρι.

Κι αν ποτέ ξανασυμβεί θα είναι σαν η πρώτη φορά.

Ξέχασα πώς είναι να σε εμπιστεύομαι και να πιστεύω τα λόγια σου.

Ξέχασα ακόμη πώς ήταν να  πιστεύω ότι ποτέ δε θα ξεχνούσα τίποτα από όλα αυτά. 

Μα φταίνε οι μισές κουβέντες που έμειναν φαντάσματα αληθινά να στέκουν ανάμεσά μας.

Και για πες μου τώρα τι θα γίνει;

Τέτοια στοιχειωμένα μυαλά πώς θα ηρεμήσουν;