Δεν το είδα καν αλλά η υπόνοια και μόνο μου ανακάτεψε το στομάχι. Βγήκα από το μαγαζί με τη μουσική να χτυπάει κάπου στο λαιμό μου. Αν είναι δυνατόν κάτι έπρεπε να γίνει. Προχώρησα λίγο πιο πέρα. Η εικόνα που έφτιαξα ακόμη προβαλλόταν μπροστά στα μάτια μου, σε αργούς, βασανιστικούς ρυθμούς. Να έβαζα το δάχτυλό μου στο κεφάλι μου να ξερνούσα τις σκέψεις που με αρρώστησαν. Ο κόσμος που έβγαινε με έσπρωξε πιο πέρα. Γνωστές φυσιογνωμίες, άγνωστες φωνές.
Φύγε λοιπόν. Ξέφυγε από τον κύκλο αυτόν τον ανούσιο. Έτοιμα να εκραγούν. Τα μάτια τσούζουν αλλά αρνούνται να κλείσουν. Ακουμπάω για λίγο πίσω στον τοίχο, αυτόν τον γεμάτο αφίσες παλιές από πάρτι που πήγα και από άλλα που ήμουν μακριά για να πάω.
Και κάπου εκεί πλημμύρισε η πόλη. Κι αν και προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου όλα με οδηγούσαν κάτω από το σπίτι μου. Καλημέρα και δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Καλημέρα κι ας κοιτάξω καλά τα μάτια σου μήπως την επόμενη φορά με κοιτάνε διαφορετικά. Ηλίθια πόλη. Ηλίθιοι δρόμοι. Έβρεχε πέτρες συνεχώς την επόμενη μέρα. Έτριζαν τα σπίτια. Όλα μου σιγοψιθύριζαν να φύγω και ούτε μία φορά να μη ξαναγυρίσω. Να με ασφαλίσω καλά. Με πρόγραμμα αποδεκτό και συνετό. Με μαθήματα, πτυχία, διδακτορικά και το μέλλον μου θα βροντήξει και θα αστράψει έτοιμο μπροστά μου. Μα εγώ θέλω την αλήθεια τη δύσκολη, τη μεγάλη, αυτή που σε κοιτάει και τρομάζεις μέσα στον καθρέφτη. Γι' αυτό αύριο πάλι θα σε ονειρευτώ. Κι θα μου ζητήσουν όλοι λογική εξήγηση και επιχειρήματα. Δε ζητάω να καταλάβεις. Μόνο να με συγχωρέσεις και να με αποχαιρετήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου