Το Ογδοηκοστό Τέταρτο

Μιλάς για επαναστάσεις. Μιλάς και κουράζεσαι από την επανάσταση. Χορεύεις στο ρυθμό από τα δικά σου τραγούδια. Κουνάς το κορμί με κλειστά τα μάτια και χάνεσαι στα συνθήματα των στίχων. Και δεν πνίγεσαι από τον καπνό που μας τυλίγει. Μιλάς για επαναστάσεις και η ζωή αλλιώς, λες, δεν έχει νόημα. Αν δεν ασχολείσαι με αυτά δεν ασχολείσαι με τη ζωή μου λες. Τυλίγεσαι σε μαύρα μαντήλια και βγαίνεις έξω μόνο για τη σύγκρουση, αυτή που εμένα με τρομάζει. Τρέχεις ανάμεσα σε φωτιές σε σκουπίδια και κρύβεσαι σε κτήρια. Τραβάς από το μανίκι για να προστατέψεις. Συγκρούεσαι με το δικό τους και το δικό μας. Επαναστατείς για να φτιάξεις το δικό σας. Τα φτιάχνεις όλα από την αρχή, και ας είναι σε σπίτια ερείπια το νέο, και ας είναι με ανθρώπους που χάνονται σε στριφτά τσιγάρα, σε μουσική στρατευμένη. Είναι όλα για το δικό σας. Μικρές μάχες δικές σας. Και το δικό μας είναι απ' έξω. 

Το Ογδοηκοστό Τρίτο

"Θα ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω, η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα, ούτε που πρόλαβα να αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης, Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμο, στιγμές. Όταν έχω αυτό το ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω που να πετάξω, κρύβομαι στην συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές χωρισμούς. Λόγια, λόγια, λόγια… Έτσι και αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά, η ζωή ξέρει, και εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φθηνά τσιγάρα. "

Φθηνά Τσιγάρα

http://www.youtube.com/watch?v=6PQ9K0gRbL0

Το Ογδοηκοστό Δεύτερο

Ένα φιλί
για μας
που δεν μας δίνουν φιλιά
είτε γιατί δεν μας τα χρωστάνε
είτε γιατί δεν τ’ αξίζουμε.
Δεν μας δίνουν
τα φιλιά που ζητάμε
είτε γιατί τους βλάπτουν
είτε γιατί τους αγγίζουν
εκεί που δεν πρέπει
ν’ αγγιχτούν
γιατί τους άγγιξαν κάποιοι άλλοι
και τώρα εμάς
μας εμποδίζουν να τους πλησιάσουμε
εμάς τους καινούργιους
μην τους βλάψουμε
με τα φιλιά μας
όπως τους έβλαψαν με τα φιλιά τους
οι άλλοι.
Μα ήδη
από την πεισματική
αυτή άρνηση
έχει γίνει η αρχή
για τη βλάβη,
τη βλάβη τού έρωτα.

Το Ογδοηκοστό Πρώτο

Δεν ξέρω τι άλλο θα χρειαστεί να πω. Με κοιτάζει στα μάτια πίσω από τα χαρτιά του. Αυτά τα μουτζουρωμένα. Και τα γεγονότα έτσι έχουν, στο έχω πει και θα τα ανακυκλώνω μέχρι την κάθε λεπτομέρεια που δε χωνεύει το δύστροπο κεφάλι μου να τη φτύσω σε λέξεις. Μην με αποπαίρνεις λοιπόν και μη με συμβουλεύεις με λόγια στεγνά. Το νόημα είναι να μπορέσεις να κάνεις λέξεις τις άμορφες μου σκέψεις, αυτές που ζωντανεύουν σε εικόνες μόνο για τα δικά μου μάτια. Μόνο αυτό σου ζητάω και μετά θα τα βγάλω πέρα μόνη μου. Να ξεφορτωθώ αυτά τα πλάσματα και όλα καλά.

Το Ογδοηκοστό

Deep scared mind sinkin low on a crescent hole.

Lost scared lies sinkin low on a velvet throne.

[https://www.youtube.com/watch?v=c6ppBPfAQi4]

Το Εβδομηκοστό Ένατο

Μεγαλώνουμε. Μετράμε τα χρόνια μας και θυμάμαι πόσο έλεγα πως ήμουν όταν σε γνώρισα. Ναι, δεν είμαστε πολύ μεγάλοι, ούτε πολύ μικροί πλέον φίλε. Βουλιάζω στο μαξιλάρι μου και οι σκέψεις με πνίγουν μέσα του, με κάνουν να μην μπορώ να σηκωθώ τα πρωινά. Μετράω πλέον αντίστροφα τις μέρες για να μπω στο νέο νούμερο, αυτό που μου φαίνεται τρομακτικό. Πότε έφτασα ως εδώ; Πότε στο καλό πέρασαν οι τελευταίοι έξι μήνες; Αδυνατώ να θυμηθώ τις λεπτομέρειες, αυτό στο εγγυώμαι  Έτσι περνούν αυτές οι μέρες. Απίστευτα αργά, αλλά όταν κοιτάω πιο πίσω βλέπω ότι οι ώρες τρέχουν, γλιστράνε μέσα από τα χέρια μου. Τα γεγονότα, αν είναι δυνατόν, δεν τα προλαβαίνω. Κρατάω μόνο το θολό τους περίγραμμα και τρέχω να προλάβω ότι καινούργιο έρχεται. 

Και έφτασα εδώ. Ένας ζυγός, όμορφος, αριθμός, στην απόλυτη συμμετρία του. 

Το Εβδομηκοστό Όγδοο

Όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια, προσεκτικά, στα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα στο ανταποδίδει. Και τι  στο καλό είναι αυτή η ενέργεια εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που σε κάνει να νιώθεις έτσι περίεργα; Η Sue Monk Kidd λέει ότι εκείνη τη στιγμή, που μοιράζεσαι με τον άλλον, μπορείς να δεις την αλήθεια των συναισθημάτων του. Για τόσο λίγο, πριν στρέψει το βλέμμα του αλλού. Γιατί δεν αντέχουμε να μαθευτεί η αλήθεια μας για παραπάνω. Νιώθουμε ευάλωτοι όταν κάποιος καταλάβει όσα κρύβουμε τόσο μεθοδικά από όλους. Λίγο χαμένοι, γιατί δε μάθαμε ποτέ να είμαστε ειλικρινείς για όσα νιώθουμε, σίγουρα προς τους άλλους, σίγουρα προς τον εαυτό μας.

Ακόμη και προς τον εαυτό μας! Γιατί όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη συνήθως απορείς ποιος είναι αυτός που σε κοιτάει επίμονα μέσα στα μάτια και σε περιπαίζει με το επικριτικό του βλέμμα. Αυτός ο απαίσιος καθρέφτης θυμίζει, πόσο αλλάζεις κάθε φορά, και δεν αναγνωρίζεις το βλέμμα σου στο βλέμμα σου.

Το Εβδομηκοστό Έβδομο

Μόνο φωνή είχες σου λέω.Κλείνω τα μάτια και μου έρχεται καθαρή, δίπλα στο αυτί μου. Μια βαθιά, επική φωνή. Μοναδική και ιδανική για μεγαλοστομίες και υποσχέσεις. Έβηχες λίγο πριν ξεκινήσεις τις δηλώσεις και τις σοβαρές συζητήσεις. 

Όλες τις φωνές που ξέρω, αν τις βάλω τη μία δίπλα στην άλλη, η δικιά σου φωνή θα νικήσει. Μόνο η δικιά σου φωνή είναι τόσο γυμνασμένη στα λάθος λόγια. Μόνο η δικιά σου φωνή μπορεί να χτίσει εν μία νυκτί ολόκληρο Παράδεισο με τα υλικά της Κόλασης. 

Το Εβδομηκοστό Έκτο

Μ’άλλους δεθήκαμε, 

σ’άλλους δοθήκαμε 

κάποιους απλά τους σιχαθήκαμε,

μας πούλησαν όταν τους ανοιχτήκαμε.

Δεν βρήκαμε ακόμη τι συνέβη.

Βρεθήκαμε,συστηθήκαμε,χαιρετηθήκαμε,

αγαπηθήκαμε, μα χαθήκαμε.

Μεταξύ μας, αποτύχαμε.

Θα μου πεις μετά "Ε, και; Τι είχαμε;" 

Που να εξηγώ τι είχαμε;

Για εμένα ήταν πολλά, μα τώρα άσ’το πια,

με τ’άχτι σου,το άχτι μου, κάπου αναλωθήκαμε.

Κι αν ήταν λάθος αυτό,άξιζε,χαλάλι.

Ήταν ήλιος μέσα στο χαλάζι.

Stop

Πάμε πάλι.

Κι είναι στιγμές,

είτε γλυκές, είτε πικρές,

μπορεί του χθες, μπορεί νωπές. 

Ίσως να χάθηκα κι εγώ,

ούτε φωνή ούτε ακρόαση 

Αναζητώντας όαση.

[http://elpidafg.tumblr.com/post/32132808392]

Το Εβδομηκοστό Πέμπτο

Έχω ένα ουρλιαχτό μες στο κεφάλι μου!
Τη ζούσε και τη σκεφτόταν ταυτόχρονα τη φράση. Ένα ουρλιαχτό που άνθιζε σαν έκρηξη σε αργή κίνηση και που πρέπει να ξεκίνησε από ώρα πριν. Ύπουλα, όταν ακόμα ήταν βυθισμένος σε σκοτεινό, ακατέργαστο ύπνο. Να ξεκίνησε χαμηλότονο, συρτό, σχεδόν ψίθυρος, φίδι που σκιρτά ανεπαίσθητα κάτω από χαλί περσικό, χαλί με λεπτοκεντημένα μοτίβα, με πέλος λαμπερό από πορφυρό μετάξι. Έτσι ξεκίνησε κι αυτό το αβάσταχτο τώρα ουρλιαχτό κάτω από το δέρμα του. Μια ίνα που διαπέρασε τις συνάψεις των νευρώνων, τους λεπτούς σφιχτούς ιστούς, το αίμα στις αρτηρίες, και έφτασε σιγά-σιγά μέχρι τα μέσα του λαιμού. Εκεί, στον ισθμό μου ενώνει κορμί και κεφάλι, εκεί που ονομάζεται λαρύγγι, και τέντωσε υπεράνθρωπα τις πανάκριβες, τις πολύτιμες φωνητικές του χορδές. Απλώθηκε όπως το μελάνι σε θαλάσσιο νερό. Εισχώρησε στις συρραφές του κρανίου, στον εγκέφαλο και στις λόχμες, στη φοβερή σπηλιά που ανιχνεύουν τις λέξεις τους ο τρόμος, η αγωνία, η φυγή. 

*Απόσπασμα από "Ο Ντάνκαν γυρεύει το Θεό", της Μ. Βαμβουνάκη

Το Εβδομηκοστό Τέταρτο

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Και αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις - όχι από αυτά που δεν έχεις, αλλά από αυτά που έχεις - δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. 

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί ν' αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, απ' όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη και η ψυχή δια της απώλειάς της κερδίζεται. 

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό της που την στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε. Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. 

Λέγεται πως "μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη ... " 

"Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" - Μάρω Βαμβουνάκη 

Το Εβδομηκοστό Τρίτο

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,

εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος.

Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,

δε μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου, 

δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου.

Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει.

Σε σπρώχνει για να περάσει.                                                                                                                                                                    ~Γιάννης Ρίτσος