Το Πεντηκοστό Πρώτο

Κάτι τέτοιο σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα. Να μη σκέφτεσαι τα βλέμματα και τα σχόλια όσων περνάνε και σε βλέπουν να χορεύεις στη μέση του δρόμου, ή στο κέντρο του πανεπιστημίου. Μόλις νιώσεις τη μουσική, που δεν υπάρχει, να περνάει μέσα σου τα ξεχνάς όλα. Απλά πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις σε Εκείνο το σημείο. Και είναι μεγαλύτερη η απόλαυση, όταν ο χορός φεύγει από τα θέατρα και τις αίθουσες των σχολών και περνάει στα πάρκα, σε παρατημένα κτήρια, σε εργοστάσια, εκεί που σκάει η πιο κοντινή θάλασσα. Όταν τα πόδια σου παίρνουν δύναμη από το έδαφος και όχι από το ξύλινο πάτωμα. 

Το Πεντηκοστό

The real thing.

Στην αναμονή.

Περίμενε μια κίνηση της. Ένα τηλέφωνο, ένα σχόλιο, κάτι. Αλλά όταν τελικά έκανε κάτι, οτιδήποτε, τα λόγια της του φαίνονταν λειψά. Χωρίς το νόημα που περίμενε. Ότι και να έλεγε, αυτό το μεταξύ τους το αστείο, ήταν λίγο. Όλα ήταν γεμάτα κενά, φούσκες που έσκαγαν στο επόμενο λεπτό. 

Γυρίζοντας σπίτι το βράδυ άνοιξε τον υπολογιστή, έτσι ανούσια, χωρίς λόγο και αιτία, απλά να βάλει λίγη μουσική για παρέα. Και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του, να τον κοιτάει μέσα στα μάτια. Με μαλλιά βρεγμένα από τη θάλασσα και αλάτια στις βλεφαρίδες. Γέλια, αγκαλιές με γνωστούς και άγνωστους φίλους της. Όλα στο μυαλό του φούσκωναν τα σενάρια που προσπαθούσε να αποφύγει. Ώσπου εμφανίστηκε αυτό. Το βραχιολάκι εκείνο, το αυτοσχέδιο, που της είχε δώσει, στον καρπό της. Όλες οι φωτογραφίες διαφορετικές και αυτό εκεί σταθερό. Έγειρε στην πολυθρόνα του. Τι στο καλό σημαίνει πάλι αυτό; Αλλά ήταν οι σκέψεις τώρα διαφορετικές, γεμάτες αισιοδοξία για πράγματα που δεν ήξερε καν αν ίσχυαν. 

Είναι κουραστικό όλο αυτό, τα μικρά σημάδια που προσπαθείς να αναλύσεις. Να βρεις τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, από τα τραγούδια, τα χαμόγελα τις φωτογραφίες, τα σχόλια. Είναι κουραστικό.Και κάποια στιγμή φωνάζεις στον εαυτό σου, ότι τέρμα, δε θα ασχοληθείς άλλο με όλα αυτά. Και το εννοείς. Και καλά... 

Φυσικά μπορείς να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Αλλά για λίγο, πολύ λίγο. Το παιχνίδι της ανάλυσης αυτής ποτέ δεν τελειώνει.  Πάντα έχεις να προσθέσεις ένα στοιχείο που προηγουμένως είχες προσπεράσεις. Συνεχίζεις να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, κάθε φορά και από λίγο. 

Μπορεί να μη σου αρέσουν αυτά που σου λέω. Αλλά σίγουρα και εσύ θα έχεις κουραστεί από παρόμοιες καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ αδυνατώ να βρω εξηγήσεις στα σημάδια που πιάνουν οι δικές μου κεραίες. Αλλά αυτό που μπορώ να πω πλέον είναι ότι οι εξηγήσεις πρέπει να έρχονται κατευθείαν από το πρόσωπο που θέλεις να τις ακούσεις. Κάποια πράγματα πρέπει να τα ακούσεις έτσι όπως είναι και να σταματήσεις τις αυτοσχέδιες υποθέσεις. Αυτό. 

Το Τεσσαρακοστό Ένατο

-Να χαίρεσαι τον ήλιο που ανατέλλει φίλε,
και να μη σκέφτεσαι την ώρα της δύσης.

Sunrise-Sunset (Bright Eyes,Album: Fevers and Mirrors):

http://www.youtube.com/watch?v=jJR1AHFeykU

Καληνυχτώ σας.

Το Τεσσαρακοστό Όγδοο

(Ok?)

Make no mistake I don't do anything for free

I keep my enemies closer than my mirror ever gets to me

And if you think that there is shelter in this attitude

Wait til you feel the warmth of my gratitude.

One, I get the feeling that it's two against one.

I'm already fighting me, so what's another one? The mirror is a trigger and your mouth's a gun.

Lucky for me, I'm not the only one.

And if it looks to me like you in your reflection

Plan to add your own fight to this dimension.

Then tell it that this ain't no free-for-all to see,

There's only three

It's just you and me against me

One, I get the feeling that it's two against one.

I'm already fighting me, so what's another one? 

The mirror is a trigger and your mouth's a gun.

lucky for me, I'm not the only one.

Lucky for me, I'm not the only one.

And if your foot's on to sick a thousand "yes men"

Brand or brake into the middle 
of this little plan...

Then there's your plan to hear me say,

That I won't play around the way, anyway

I plan to plan around them.

*Danger mouse & Daniele Luppi (feat. Jack White)-TWO AGAINST ONE-Album:Rome (2011)

http://www.youtube.com/watch?v=8UibsjY5K-c

Το Τεσσαρακοστό Έβδομο

*Η λογική παιδί μου είναι ευλογία, η λογική είναι φιλάνθρωπη, η λογική είναι αλφάδι στο παραπάτημα, πυξίδα στην ομίχλη, φάρμακο στην παράκρουση, στην παραζάλη, στο παραλήρημα και σ' όλα αυτά τα παρά που μας δαιμονίζουν και μας παρασέρνουν. Η λογική είναι οδηγός και φύλακας, σύμβουλος πιστός και ναυαγοσώστης! Η λογική δε σε κάνει ευτυχισμένο, ούτε όμως δυστυχισμένο σε κάνει. 

*Το ψέμα όμως! Η στυγνότερη αυτοκρατορία πάνω μας. Μας έχει ολοκληρωτικά κυριεύσει γιατί πέτυχε το κυριότερο, έχει υπνωτίσει τη βούλησή μας και παραλύσαμε. Ταξιδεύουμε μέσα στη σύγχυση τόσο βέβαιοι στην αβεβαιότητα, τόσο ειλικρινείς στην υποκρισία, τόσο πραγματικοί στη φαντασίωση. Και δεν έχουμε συνείδηση, δεν υπάρχουμε. Τόσο ανυποψίαστοι, τόσο ηλίθιοι.

**Αποσπάσματα από το βιβλίο "Η μοναξιά είναι από χώμα" της Μ. Βαμβουνάκη, εκδόσεις Φιλιππότης.

Το Τεσσαρακοστό Έκτο

-Εγώ;;;

Λόγια του αέρα. Τα ακούς στην πλειοψηφία των συζητήσεων. Σε ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό στις μεθυσμένες συζητήσεις. Στις πολύ χαρούμενες στιγμές. Εκεί, δίνονται βαριές υποσχέσεις. Εκεί που είμαστε μαζεμένοι σε ένα σπίτι, σχολιάζοντας και αναλύοντας καταστάσεις που ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε, αλλά αποφασιστικά δηλώσαμε τη σωστή στάση που θα κρατούσαμε. Τα λόγια του αέρα. Ποτέ δε ξεχνιούνται κάποιες δηλώσεις. Ποτέ δε ξεχνιούνται και κάποια βλέμματα, αλλά φυλακίζονται κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο. Περιμένουν να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να σε τρομάξουν. Αυτά τα λόγια του αέρα πληγώνουν περισσότερο αργότερα, περισσότερο και από κάποιες σοβαρές αποφάσεις. 

Και πρέπει να πάρουμε όντως σοβαρή απόφαση κάποια στιγμή. Να το ορκιστούμε στον εαυτό μας και να μην το πούμε σε κανέναν για να κρατήσουμε τον όρκο. Κομμένα όλα αυτά τα ψεύτικα, όλα αυτά που αιωρούνται στα νοήματά τους, ή γαντζώνονται σε λάθος εξηγήσεις. Κομμένα τα λόγια του αέρα. Μπορείς; Δύσκολα. 

*Ο καλός μας ο Λεωνίδας τα λέει καλύτερα: http://www.youtube.com/watch?v=4WWOMqffb2k 

(Λόγια του αέρα- Λεωνίδας Μπαλάφας, από το νέο του CD "ας ρίχνει και χαλάζι"). 

Το Τεσσαρακοστό Πέμπτο

"Μόνο εκείνος που ήταν ο πιο ευαίσθητος, μπορεί να γίνει και ο πιο ψυχρός, ο πιο σκληρός. Γιατί αυτός πρέπει να περιβάλλεται από ένα σκληρό κέλυφος. Συχνά όμως αυτό το κέλυφος γίνεται ένα ασήκωτο βάρος."
Γκαίτε

Μερικές φορές, το καταλαβαίνω, θέλεις να χαθείς από τα πάντα. Μακριά από όλους και από όλα. Μερικές φορές, το καταλαβαίνω, οι λέξεις δεν είναι δικές σου. Τις έχεις δανειστεί από ένα ξένο κομμάτι του εαυτού σου που παρουσιάζεται έτσι ανεξάρτητα. Μερικές φορές τα μάτια σου κοιτάνε διαφορετικά. Και άλλες δεν ξέρεις που να βολέψεις τα χέρια σου που έχουν γιγαντωθεί και ιδρώνουν ασταμάτητα. Ξέρω ότι αυτές οι ανασφάλειες που έχεις βάλει μέσα στο κεφάλι σου, τρώνε αργά τις σκέψεις σου για να τις κατακτήσουν. "Αυτή η αρρώστια που μας τρώει", αυτή φταίει για όλα σου λέω.  

Το Τεσσαρακοστό Τέταρτο

Fgk-dude, SHIT! It's Monday

Μάλλον κανείς δεν αγαπάει τις Δευτέρες. Ειδικά όταν αυτές συνδυάζονται με την έναρξη εξετάσεων. Ακόμη περισσότερο όταν δεν έχει διαβάσει για αυτές τις εξετάσεις. Το κεφάλι ακόμη γεμάτο με πολύ προσωπικά ζητήματα. Δύσκολο να προσαρμοστείς σε ένα φθινόπωρο που έφτασε χωρίς να καταλάβεις πώς πέρασε το καλοκαίρι. Δευτέρα σήμερα και οι ώρες μετράνε αντίστροφα. Οι σελίδες που έχεις να διαβάσεις όμως μένουν σταθερές. 

Να πάρει η ευχή η εξεταστική του Ιουνίου ήταν μόλις προχθές! Καλή μας εβδομάδα.