Το Τεσσαρακοστό Τρίτο

Το να είσαι καλός με όλους χαρακτηρίζεται κατά κόρον ως αφέλεια. Δίνεις το πάτημα να σε χρησιμοποιούν και να σε πληγώνουν. Η πολύ ευγένεια και εμπιστοσύνη μεταφράζεται σαν μια ταμπέλα που λέει "μπορείς να με εκμεταλλευτείς ελεύθερα". Ας μην παρεξηγούμε τα παραπάνω λόγια, δεν αναφέρονται στο να φέρεσαι κυνικά, αγενέστατα, ή ωμά τέλος πάντων. Όχι, απλά πρέπει να συνειδητοποιούμε μερικές φορές ότι σε ορισμένους ανθρώπους πρέπει να λέμε τα πράγματα όπως έχουν. Άλλωστε θέλουμε να δηλώνουμε ώριμοι και κατασταλαγμένοι. Αν κάποιος λοιπόν φέρεται ανήθικα τότε θα το πεις, δεν έχεις ίχνος ηθικής πάνω σου. Αυτό είναι το ένα σκέλος.

Το δεύτερο, έχει να κάνει με τους ανθρώπους που πρέπει να βγάλεις από τη ζωή σου. Κάποια στιγμή φτάνει αυτό που λέμε "ο κόμπος στο χτένι". Δε γίνεται να κρατάς δίπλα σου άτομα που το μόνο που ζητάνε από εσένα είναι να σε πάρουν μαζί τους στον πάτο. Και όμως ο εαυτός μας αρνείται πεισματικά να κάνει αυτό το ξεδιάλεγμα. Έχεις επενδύσει πολλά, δε γίνεται να δώσεις μια -ίσως ακόμη- ευκαιρία. Ε λοιπόν, ναι δε γίνεται. Κάπου υπάρχει ένα τέρμα, κάπου περνάνε τη νοητή εκείνη διαχωριστική γραμμή και τα πάντα κατεδαφίζονται. Και έτσι κάπως οι άνθρωποι χωρίζονται σε κάποιες κατηγορίες, στους πολύ πολύ κοντινούς σου που συνεχίζεις να προσπαθείς για αυτούς, σε αυτούς που ακόμη εμπιστεύεσαι αλλά κρατάς και κάποια κομμάτια σου για backup και σε αυτούς που βγάζεις από τη ζωή σου μια και καλή. Το ξεδιάλεγμα αυτό, είναι αστείο, αλλά ξεκινάει σε πρώτο βαθμό από το facebook. Ας γελάσουμε όλοι μαζί τώρα για την κατάσταση αυτή που έχουμε ξεπέσει. Όπως και να έχει, στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι κάπως πιο δύσκολα. Πάντα υπάρχουν οι τυχαίες συναντήσεις, οι κοινοί γνωστοί και φίλοι, τα όσα μικρά σε συνδέουν μαζί τους, το μυαλό σου που συνεχίζει να σου παίζει παιχνίδια. Αλλά βγαίνει άκρη καθώς οι μέρες περνάνε. Όλα μπαίνουν στη σειρά τους, χωρίς και να το συνειδητοποιείς πως συμβαίνει. 

Και μπορεί τώρα να σου γράφω απλά και όμορφα, αλλά σίγουρα είναι μια διαδικασία επώδυνη που μόνο όσοι το έχουν περάσει το καταλαβαίνουν. Μια διαδικασία που έχει και κάποιους κινδύνους, όπως στο ξεκαθάρισμα αυτό να χάσεις και ανθρώπους που θα ήθελες δίπλα σου. Ή να είσαι εσύ ένας από αυτούς που διαγράφηκες έτσι, χωρίς πραγματικά να φταις σε κάτι.  

Βέβαια, όσες λίστες και να φτιάξεις νοητές, πραγματικές, όσους ανθρώπους και αν κάνεις πως ποτέ δε γνώρισες, όσα γεγονότα και αν παραχώνεις στο κεφάλι σου για να τα ξεχάσεις, είναι μερικοί που κρατάνε τα σκήπτρα της αντιπάθειάς σου.  Και η πλάκα είναι ότι εσύ από την αρχή ήθελες να τα έχεις καλά με όλους. Αστεία πράγματα... 

Το Τεσσαρακοστό Δεύτερο

Για τις στιγμές που ο κόσμος σε ξεπερνά

που πασχίζεις να βρεις την ουσία και το νόημα

- ή, για τις στιγμές που δεν πασχίζεις να βρεις τίποτα.

γιατί απλά δε θέλεις.

-Γεμίσαμε τις εικόνες γράμματα, όλοι,

σα να φωνάζαμε,

πάντα σε αυτούς που δε θα ακούσουν ποτέ.

-Λάθος νταραβέρια φίλε,

λάθος νταραβέρια.

Μπάμιες φίλε μου, μπάμιες.

*Από: http://spytro.tumblr.com/post/29683928805

Το Τεσσαρακοστό Πρώτο

Ξέρετε κάτι τραγούδια που πετυχαίνεις τυχαία στο youtube και απορείς γιατί δεν τα άκουσες νωρίτερα; Κάτι άλλα που κολλάς και μπορείς να τα ακούς ξανά και ξανά; Το περίεργο είναι ότι τα ίδια κομμάτια σε άλλες φάσεις σου φαίνονται αδιάφορα, απλά καλά. Για σήμερα ένα τραγούδι μου έχει κολλήσει και μπορώ να το ακούω στο repeat ατελείωτα. Καληνυχτώ σας. 

Ιt just speaks for itself.

Lyrics: http://www.lyrics007.com/Coldplay%20Lyrics/A%20Rush%20Of%20Blood%20To%20The%20Head%20Lyrics.html

Το Τεσσαρακοστό

"Υπήρχαν και οι άλλες φωνές. Δεν τις άκουσα ποτέ. Όταν αγαπάς, δεν ακούς. Μέχρι που παίρνεις στοργικά την καρδιά σου και την πετάς στη φωτιά. Και την κοιτάς μέχρι που θα γίνει ένα με τη στάχτη. Ακόμη και εκείνη τη στιγμή θα βρεις κάτι να αγαπήσεις: Το χρώμα της φλόγας που έκαψε τα πάντα. Αγαπάς τα πάντα. Γιατί η αγάπη έφυγε από την καρδιά και ταξίδεψε σε όλο το σώμα. Είσαι όλος αγάπη – δεν περιμένω να το καταλάβει κανείς αυτό.  Πρέπει να το νιώσεις – και είναι τόσο άδικο για όποιον δε το γνώρισε. Και είμαι τόσο τυχερός που το ένιωσα τότε.Ύστερα ήρθαν οι μουσικές να ντύσουν το τοπίο. Οι γραμμές να περιγράψουν τα τοπία που ερωτοτροπούσαν με τις σκέψεις. Και ήταν τέλειο." *

*Κλεμμένο από: http://awebsidestory.gr/dark-side-stories/travelling-soul/ 

 Καληνυχτώ σας με μουσικές που προσπαθούν να ντύσουν το τοπίο...

Το Τριακοστό Ένατο

That's what I thought...

Άσε με να απολαύσω την κυνικότητα μου. Εξάλλου στην ουσία δεν ακούς τα λόγια μου. 

Άσε με να γελάσω με όλα αυτά τα επιφανειακά που άκουσα. 

Μπορείς να γίνεις ακόμη πιο ωμός, ακόμη πιο σκληρός, όταν προσπαθείς να δεις τα πράγματα ρεαλιστικά.

Ρεαλιστικά! Γέλασε και εσύ μαζί μου, καλύτερε μου φίλε. Μου βούτηξες το κεφάλι στη λίμνη της πραγματικότητας. 

Το Τριακοστό Όγδοο

Τα πράγματα μου θυμίζουν καταστάσεις λίγο πιο παλιές.Τότε που καθόμασταν, δεν μπορώ να θυμηθώ για ποιο λόγο, μέχρι το πρωί. Πάντα με κάποιο μαγικό τρόπο ξεμέναμε εμείς οι δύο. Με διαφορετική παρέα για συμπλήρωμα. Έτσι και τώρα, απλά δε φύγαμε με τις υπόλοιπες. Απλά προτιμήσαμε να κάτσουμε και να χαζεύουμε τον κόσμο να γλεντάει όλο υπερβολές. Υπερβολές στο χορό, υπερβολές στο ντύσιμο, στις αγκαλιές, στο ποτό και στο τσιγάρο, υπερβολές στον ενθουσιασμό για τα υπέροχα κομμάτια που επέλεγε ο Dj. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κάποια άτομα με τα οποία μπορείς να συνεννοηθείς μόνο με τα μάτια, και να καταλάβουν την ακριβέστατη σκέψη σου. 

Ήθελα λοιπόν απλά να πω, πόσο το εκτιμώ, όταν μπορώ να μοιραστώ το γέλιο μου με κάποιον. Να χορέψω θεατρικά και να μην ενδιαφέρομαι για το που βρίσκομαι, τι συμβαίνει τριγύρω. Ήθελα απλά να στο πω, γιατί ξεχνάμε συνήθως να πούμε στους άλλους αυτά τα χαζά πράγματα.

Συνειρμικά μου έρχονται σκέψεις για την άλλη πόλη. Είναι ωραίο να ξεχνιέσαι σε ένα μέρος. Σε ξεχνούν και οι γύρω σου κάποια στιγμή, εκεί χαμηλά στο πεζουλάκι που έχετε καθίσει. Και όμως είναι κάτι ενδιαφέρον να κάθεσαι και να σχολιάζεις τα παπούτσια των περαστικών, ή και όσων μένουν μπροστά σου, εκεί στο ασφυκτικά γεμάτο στενάκι. Από το μέρος εκείνο που κάθεσαι, που περνάει απαρατήρητο από όλους μπορείς να δεις τα πράγματα κάπως πιο ξεκάθαρα, τα βλέμματα, τα λόγια, τις μικρές ανύποπτες κινήσεις ενδιαφέροντος, την ανταπόκριση του άλλου σε αυτό το ενδιαφέρον. 

Άνθρωποι, λοιπόν, παρατηρητές είμαστε. 

Το Τριακοστό Έβδομο

[Marion Cotillard]

I heard you threw your man around
Pick him up just to let him down
It's a shame, baby, but I always knew
Just the way you're gonna do
Friday night in the party lights
You were acting like everything was alright
Till later on with no one around
Had me fighting for air, laying on the ground, oh no
Just a psychotic girl
And I won't get lost in your world

I thought you'd changed, but I should've known
You'd play nice for a time and then you do me wrong
I thought long and hard 'bout what I should I say
And when I was through it just came out this way, oh no
Just a psychotic girl
And I won't get lost in your world. 


*The Black Keys- Psychotic girl 
Ιδού και το κομμάτι:    http://www.youtube.com/watch?v=tlZD2GD0H8I
Ιδού και οι στίχοι:  http://www.sing365.com/music/lyric.nsf/Psychotic-Girl-lyrics-The-Black-Keys/0ACC9FEEE607577948257505000DEE6E

Το Τριακοστό Έκτο

Μόνο σαμπουάν;

Με κοιτάς νευρικά. Τίποτα,δε σημαίνουν τίποτα όσα σου λέω. Προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι δεν είναι δυνατόν να είναι έτσι ο άνθρωπος. Δε γίνεται να είναι φυσικό να κάνει τέτοια λάθη και να μην περιμένει να έχουν επιπτώσεις! Δεν μπορεί να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και όχι ότι οι δικές του επιλογές καθορίζουν και άλλους. Καθόμαστε εκεί στο παρκάκι και μιλάμε μέχρι το πρωί, διώχνοντας τους μπάμπουρες που μας επισκέπτονται με ένα ξυλάκι. Δεν περνάει κόσμος τέτοια ώρα από εκεί. Καθόμαστε και φιλοσοφούμε τις καταστάσεις και ξεχνάμε τα βασικά στοιχεία τους. Καπνίζω πολύ ακούγοντας τις εξομολογήσεις σου. Είναι σαν ιερές κάτι τέτοιες συζητήσεις, που ο άλλος σου λέει πράγματα μικρά αλλά όχι μικρά, μεγάλα, τεράστια, που δύσκολο να παραδεχτεί άλλες φορές ότι τα είπε. 

Άνθρωπέ μου δεν είμαι ωριμότερος από εσένα. Αλλά εσύ δεν πέρασες από τον κρύο εκείνο καταρράκτη. Δεν ακούς τα λόγια μου όταν σου λέω ότι πρέπει πριν κάνεις πραγματικότητα κάποιες σκέψεις, επιθυμίες σου, πρέπει να υπολογίσεις τα επακόλουθα. Όχι για σένα. Ο εγωισμός μας αυτός μας έχει κατακτήσει! Μπορεί λοιπόν για την ώρα να μην έχεις νιώσει τα επακόλουθα τέτοιων αποφάσεων, αλλά θα έρθουν, πάντα έρχονται. Ύπουλα. Αστεία λέξη που μου αρέσει να χρησιμοποιώ.  Γι' αυτό το μόνο που μπορώ να κάνω γιατί σε αγαπώ είναι να στο πω. 

Το Τριακοστό Πέμπτο

Portrait of Sylvette-Pablo Picasso

Περίμενε στο διάδρομο, στις πλαστικές εκείνες καρέκλες. Έμενε ακίνητη, με το κεφάλι στηριγμένο στα χέρια, με το βλέμμα κολλημένο στο τέλος του διαδρόμου. Το ρολόι στον τοίχο, με το δυνατό του τικ τακ, είχε συγχρονιστεί με τους παλμούς που ένιωθε στο λαιμό της. Γκρίζοι τοίχοι με ανόητες αφίσες. Ένας πίνακας ξεβαμμένος, το φως μιας λάμπας στο βάθος να τρεμοπαίζει και να βουίζει παράλογα. 

Αυτή η αναμονή την σκότωνε. Οι σκέψεις μέσα στο κεφάλι της γλεντούσαν δημιουργώντας νέα σενάρια. Δε θα έρθει καν. Δε θα νοιαστεί για το τι συμβαίνει. Να τον πάρει τηλέφωνο, να του φωνάξει για την αναισθησία του, να κλάψει για τον πόνο που της προκαλεί η στάση του.

Μόνο το τικ τακ ακούγεται μονότονο. Τα δάχτυλά της νιώθουν το αίμα της να πάλλεται στο λαιμό. Δυο εικόνες ταυτόχρονες. Ο άχρωμος διάδρομος, ήρεμος, με αυτήν, ακίνητη στις καρέκλες αριστερά. Ο άχρωμος διάδρομος, να διαλύεται στα μάτια της, να υψώνονται οι τοίχοι θεόρατοι, το τικ τακ να ηχεί όμοια με καμπάνες καθεδρικού ναού, η καρδιά να χτυπά έξω από το σώμα και οι φωνές, αυτές οι φωνές στο κεφάλι της, να παραληρούν

Η πόρτα τρίζει από το αεράκι του μέσα παραθύρου, ανοίγει ελαφρά, ίσα για να ακουστούν οι ήχοι των μηχανημάτων. Μηχανήματα για να μην έρθει το τέλος. Ένα τέλος που έχει φτάσει αλλά πεισματικά αρνείται να το δεχτεί. 

Κάθεται στην είσοδο, ακουμπισμένος σε ένα τοιχάκι. Εφτά αποτσίγαρα μετράει δίπλα από το παπούτσι του πατημένα. Το όγδοο νευρικά φτάνει στα χείλη του, το πιέζει να ρουφήξει όλη του την αρρώστια με μια ανάσα. 

Γιατί να ανέβει; Ποια αλήθεια να αντιμετωπίσει; Αυτός φταίει που τώρα αφήνουν το βάρος του τι θα ακολουθήσει σε τεχνητά υποστηρίγματα. Λάθη, δικά του λάθη, που έχει σταματήσει να σκέφτεται. Δε θα τρελαθεί για όσα έχει μετανιώσει. Και αν υπάρξει αυτό το τέλος που βλέπουν πως έρχεται, η ζωή συνεχίζεται. Υπάρχουν και άλλες δυσκολίες και άλλα θέματα. Όχι δε θα τρελαθεί για αυτό εδώ. 

Αλλά δε θέλει να ανέβει. Δεν έχει τη δύναμη να φτάσει κοντά της, στον πάνω όροφο. Να την δει στους κρύους διαδρόμους να περιμένει. Αλλά συγχρόνως έχει δύναμη, αυτό το έμφυτο πείσμα, να μείνει μακριά της. 

Τα αμάξια στο δρόμο μπροστά του γκαζώνουν και φεύγουν, φρενάρουν απότομα με ήχους αποκρουστικούς στα αυτιά του. 

Πιστεύει στο τέλος που έρχεται. Το έχει βαρύ μέσα του να αναπνέει. Ζεστό προαίσθημα. Δεν ξέρει πώς θα το χειριστεί. Πώς θα αντιδράσει. Το αρνείται αλλά το πιστεύει. Πόσο ακόμη να κρατήσουν αυτές οι ψευτοτεχνικές μακριά αυτό που αρνούνται;  

Δεν ανέβηκε να τη βρει. Και αυτή δεν του τηλεφώνησε. Χωμένοι και οι δύο στις σκέψεις, τις πολύ προσωπικές, τις πολύ εγωιστικές, υπέγραψαν συμφωνητικό για να κλείσουν τα μηχανήματα. Δεν το συζήτησαν, ούτε καν αντάλλαξαν ματιές. Αρνήθηκαν και οι δύο το βάρος της ευθύνης της απόφασής τους. Σαν κοχύλια μαζεύτηκαν στο καβούκι τους, μακριά από τα γεγονότα. Κανείς τους δεν είπε στον άλλον για τη μάχη που έδωσε να σκληρύνει και να αποφασίσει το τέλος. Αυτή ποτέ δεν έμαθε πόσο μετάνιωσε που δεν έτρεξε να τη ψάξει στο ψυχρό εκείνο κτήριο. Αυτός ποτέ δεν έμαθε τη δική της αναμονή, πόσο μετάνιωσε που δεν του είπε πόσο τον χρειαζόταν.