Τα πράγματα μου θυμίζουν καταστάσεις λίγο πιο παλιές.Τότε που καθόμασταν, δεν μπορώ να θυμηθώ για ποιο λόγο, μέχρι το πρωί. Πάντα με κάποιο μαγικό τρόπο ξεμέναμε εμείς οι δύο. Με διαφορετική παρέα για συμπλήρωμα. Έτσι και τώρα, απλά δε φύγαμε με τις υπόλοιπες. Απλά προτιμήσαμε να κάτσουμε και να χαζεύουμε τον κόσμο να γλεντάει όλο υπερβολές. Υπερβολές στο χορό, υπερβολές στο ντύσιμο, στις αγκαλιές, στο ποτό και στο τσιγάρο, υπερβολές στον ενθουσιασμό για τα υπέροχα κομμάτια που επέλεγε ο Dj. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κάποια άτομα με τα οποία μπορείς να συνεννοηθείς μόνο με τα μάτια, και να καταλάβουν την ακριβέστατη σκέψη σου.
Ήθελα λοιπόν απλά να πω, πόσο το εκτιμώ, όταν μπορώ να μοιραστώ το γέλιο μου με κάποιον. Να χορέψω θεατρικά και να μην ενδιαφέρομαι για το που βρίσκομαι, τι συμβαίνει τριγύρω. Ήθελα απλά να στο πω, γιατί ξεχνάμε συνήθως να πούμε στους άλλους αυτά τα χαζά πράγματα.
Συνειρμικά μου έρχονται σκέψεις για την άλλη πόλη. Είναι ωραίο να ξεχνιέσαι σε ένα μέρος. Σε ξεχνούν και οι γύρω σου κάποια στιγμή, εκεί χαμηλά στο πεζουλάκι που έχετε καθίσει. Και όμως είναι κάτι ενδιαφέρον να κάθεσαι και να σχολιάζεις τα παπούτσια των περαστικών, ή και όσων μένουν μπροστά σου, εκεί στο ασφυκτικά γεμάτο στενάκι. Από το μέρος εκείνο που κάθεσαι, που περνάει απαρατήρητο από όλους μπορείς να δεις τα πράγματα κάπως πιο ξεκάθαρα, τα βλέμματα, τα λόγια, τις μικρές ανύποπτες κινήσεις ενδιαφέροντος, την ανταπόκριση του άλλου σε αυτό το ενδιαφέρον.
Άνθρωποι, λοιπόν, παρατηρητές είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου