To Διακοσιοστό Δέκατο Τρίτο

Θα 'ρθούν άραγε βροχές να μας ξεπλύνουν από τη βρωμιά μας; Να μας ρίξουν στη γη να θυμηθούμε τη μυρωδιά της καταγωγής μας; Να πέσει ομίχλη χαμηλά να χαθεί το χάος το τριγύρω. Κι αυτός ο ήχος της ψιχάλας,ο μουρμουρητός να μας καθησυχάσει επιτέλους. Θα 'ρθει εκείνη η στιγμή που θα ζωντανέψει της ουτοπίας το άπιαστο. Και θα ραγίσει η γη και θα βροντήξουν τα δέντρα και θα ουρλιάξουν τα ζωντανά του κόσμου όλου. Και κανείς δε θα μάθει για τη φωτιά που ανάψαμε στα ίδια μας τα χέρια.Δε θα ειπωθεί πώς μάθαμε και συνηθίσαμε να τρώμε τα παιδιά μας. Κανείς ξανά δε θα νοιαστεί να σε πιάσει από το λαιμό και να σου κλέψει της ελευθερίας τον αέρα. Έκρηξη ήδη στον ουρανό, τα αστέρια να τα πάρουμε για όπλα. 

To Διακοσιοστό Δωδέκατο

Έχω την εικόνα σου χωρίς να σε έχω δει.
Εκεί στα πλήκτρα μπροστά. Με το τασάκι γεμάτο λίγο παραδίπλα.
Έχω την εικόνα σου να την αγαπώ, κρυμμένο φυλαχτό. Έχω την εικόνα σου να νιώθω ασφαλής.
Δε χαμογελάς, αλλά γνωρίζω ότι τα χαμόγελά σου δεν τα σκορπάς. Τα κρατάς για στιγμές που αξίζουν τα μάτια να λάμψουν.
Εικόνα ασπρόμαυρη και το πρόσωπό σου σκυμμένο μπροστά. Δε βλέπω μάτια μόνο θολή φιγούρα.
Και τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν ήσουν εσύ σηκώθηκες και υποκλίθηκες μπροστά.
Δεν ήσουν εσύ, δεν ήσουν εσύ, κι ας έμοιαζε αυτή η φωνή
δεν ήσουν εσύ και εξαφανίστηκε η εικόνα στη στιγμή και φτύνω τις λέξεις αυτές
δε μιλώ εγώ
σίγουρα όχι εγώ.

~Φωτογραφία του Adam Goldberg 

Το Διακοσιοστό Ενδέκατο

Μια ιστορία που δε θα διαρκέσει πολύ: ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Όχι μπροστά σε πόρτες, ούτε σε συνωστισμένο μπαρ, όχι σε λεωφορεία περιμένοντας ταξίδια να ξεκινήσουν, ούτε σε κρεβάτι ξέστρωτο με σεντόνια τσαλακωμένα. Είναι μπροστά σε φόντο άχρωμο και χωρίς νόημα στις λεπτομέρειες του. Φόντο η πραγματικότητα να εξουθενώνει τα ρομαντικά ένστικτα, χρόνια που πέρασαν. Ένα αγόρι, όχι πλέον αγόρι, και ένα κορίτσι, που αφέθηκε να ξεχάσει πως πλέον δεν είναι, όρθιοι ή και όχι. Δεν είμαι μόνο αυτό που αγαπάς ψελλίζει, ίσως τελικά είμαι μόνο αυτό συνειδητοποιεί. Και ξεκίνησαν.

Το Διακοσιοστό Δέκατο

Κι αν υπάρχει κάποιος που φθονεί την ευτυχία είναι πρώτος αυτός που ζει μέσα σε αυτή
καλλιεργεί τις παγίδες και πέφτει
κάθε φορά γνωρίζει και αναμένει το τέλος
πληγωμένος κατηγορεί τους άλλους έπειτα
μόνο μια φορά παραδίνεται απόλυτα σε αυτή
και η ανάμνησή της δίνει πνοή και θάνατο στις επόμενες
δεν είναι ποίημα οι προτάσεις αυτές αλλά μονόλογος σταματημένος για ανάσες.