Θα 'ρθούν άραγε βροχές να μας ξεπλύνουν από τη βρωμιά μας; Να μας ρίξουν στη γη να θυμηθούμε τη μυρωδιά της καταγωγής μας; Να πέσει ομίχλη χαμηλά να χαθεί το χάος το τριγύρω. Κι αυτός ο ήχος της ψιχάλας,ο μουρμουρητός να μας καθησυχάσει επιτέλους. Θα 'ρθει εκείνη η στιγμή που θα ζωντανέψει της ουτοπίας το άπιαστο. Και θα ραγίσει η γη και θα βροντήξουν τα δέντρα και θα ουρλιάξουν τα ζωντανά του κόσμου όλου. Και κανείς δε θα μάθει για τη φωτιά που ανάψαμε στα ίδια μας τα χέρια.Δε θα ειπωθεί πώς μάθαμε και συνηθίσαμε να τρώμε τα παιδιά μας. Κανείς ξανά δε θα νοιαστεί να σε πιάσει από το λαιμό και να σου κλέψει της ελευθερίας τον αέρα. Έκρηξη ήδη στον ουρανό, τα αστέρια να τα πάρουμε για όπλα.
theloume 214
ΑπάντησηΔιαγραφή