Το Διακοσιοστό Δέκατο

Κι αν υπάρχει κάποιος που φθονεί την ευτυχία είναι πρώτος αυτός που ζει μέσα σε αυτή
καλλιεργεί τις παγίδες και πέφτει
κάθε φορά γνωρίζει και αναμένει το τέλος
πληγωμένος κατηγορεί τους άλλους έπειτα
μόνο μια φορά παραδίνεται απόλυτα σε αυτή
και η ανάμνησή της δίνει πνοή και θάνατο στις επόμενες
δεν είναι ποίημα οι προτάσεις αυτές αλλά μονόλογος σταματημένος για ανάσες.