Το Εκατοστό Ενενηκοστό Πέμπτο

Το Είναι και το Μη-Δεν 

Δεν είμαι κέικ να με φτιάξεις ούτε ανθοδέσμη να συνθέσεις

δεν είμαι πέτρα ούτε χώμα να με πλάσεις

δεν είμαι επιφάνεια για να με ζωγραφίσεις 

ούτε έχω χρώμα για να καθορίσεις

δεν είμαι γράμμα φως ανθός δεν είμαι ουρανός

ούτε αντανάκλαση επιθυμίας ευθυμίας

δεν είμαι γάργαρο νερό να ξεδιψάσεις 

ούτε και ψέμα για να με ξεχάσεις

και μην πιστεύεις μη νομίζεις μην ελπίζεις

αέρας είμαι και φτιαγμένη από τις δικές μου αρνήσεις

~http://mambo-tango.blogspot.gr/2013/04/blog-post_24.html

Το Εκατοστό Ενενηκοστό Τέταρτο

Ultimately, we will lose each other 
to something. I would hope for grand 
circumstance -  death or disaster.
But it might not be that way at all. 
It might be that you walk out 
one morning after making love 
to buy cigarettes, and never return, 
or I fall in love with another man. 
It might be a slow drift into indifference.
Either way, we'll have to learn 
to bear the weight of the eventuality 
that we will lose each other to something.
So why not begin now, while your head 
rests like a perfect moon in my lap, 
and the dogs on the beach are howling?
Why not reach for the seam in this South Indian 
night and tear it, just a little, so the falling 
can begin? Because later, when we cross
each other on the streets, and are forced 
to look away, when we've thrown 
the disregarded pieces of our togetherness
into bedroom drawers and the smell
of our bodies is disappearing like the sweet
decay of lilies -  what will we call it,
when it's no longer love?



~Tishani Doshi, Love Poem

Το Εκατοστό Ενενηκοστό Τρίτο

Τα χρώματα είναι μέσα μου. Όπως ακριβώς και οι λέξεις που δεν μπορώ να σου πω. Τα δεκαπέντε τετραγωνικά αν τα ξεδιπλώσεις σε γραμμές, σε ευθείες που ενώνουν τα άχρηστα σημεία θα σου δώσουν αποτέλεσμα κάτι χιλιάδες όνειρα που ζητάνε να πραγματοποιηθούν. Μα τα χέρια είναι κρύα, τα χείλη έχουν ανάμικτη γεύση τσιγάρου και μήλου ξεφλουδισμένου. Τα χέρια είναι κρύα. Ποτέ δεν κατάλαβες τη σοβαρότητα αυτής της πρότασης. Γεμάτα ανασφάλεια ανίκανα να πλάσουν. Και το μυαλό κενό, δε βοηθάει τίποτα, ούτε το αδύναμο φως, ούτε η ψεύτικη μουσική, ούτε οι βόλτες, ούτε εσύ, ούτε ο άλλος που μου μιλάει και τι λέει άραγε και με κοιτά μες στα μάτια. Καρφωμένος μπροστά μόνο ο προορισμός και αυτός χαλάει και χάνεται που και που. Μήπως μπερδεύτηκα και τον έκρινα εσφαλμένα. Και εδώ αναμονή. Εδώ μέρος της διαδρομής. Και άγνωστα όλα τα υπόλοιπα στοιχεία. Άγνωστος κι εσύ που σου γράφω. Αναζητείται έμπνευση θέλω να φωνάξω. Να μάθω πώς να αναπνέω σωστά. Μα όλοι μου φαίνονται με πρόσωπα κουρασμένα και από εμένα ζητάνε δύναμη και πώς να εξηγήσω ότι εγώ είμαι ο αχρηστότερος απ' όλους. 

Το Εκατοστό Ενενηκοστό Δεύτερο

Για σένα, απελπισμένε. Και για την όποια μικρή ή μεγάλη απόφαση. 

Το Εκατοστό Ενενηκοστό Πρώτο

Αγαπητέ μου,

ήτανε πρωτίστως αγάπη δίχως βύσμα.

Και τα έριξα μέσα όλα και ήπια με τη μία το ποτήρι μου, κούπα. Να καεί ο λαιμός.

Χωρίς βοήθεια και προσπάθησα να φτιάξω τους χάρτες σου, μέσα από γρήγορες σημειώσεις. Όταν δε με παρατηρούσες, θολωμένα μου μάτια.

Και εσύ τίποτα δε χρειάζεται να κάνεις. Όσο μπορείς αγάπα με σιωπηλά. Χωρίς να ξέρω ούτε ένα λόγο που κάθεσαι μαζί μου, να μοιράζεσαι μισό πάπλωμα τα βράδια. 

Οι μέρες οι τωρινές είναι ψεύτικες ανοιξιάτικες. Μπερδεύονται κάτι μικρά μπούμπουκα. Άσπρα. Και έγιναν μετά γκρι, ένα με το δρόμο.Να μου δίνες άλλο ένα τέτοιο φιλί. Να σταματήσω να λυπούμαι να τινάζομαι τα βράδια από τούτα τα όνειρα τα παλαβωμένα. Τώρα. Έλα. Και με τα δυο σου αυτά τα χείλη να μου κλέψεις μετρημένα, δύο, λόγια ακριβά.

 

Το Εκατοστό Ενενηκοστό

Είναι ένα πάρκο κυκλικό με μια μαρμαρωμένη μάγισσα στη μέση να σε κοιτά.

Πέντε χρονών μαζεύαμε εκεί αδέσποτα κουτάβια και τα κρύβαμε σε αυλές από στοιχειωμένα σπίτια. Φτιάχναμε αρχηγεία με σανίδες πάνω σε κλαδιά από πλατάνια και κυνηγούσαμε δράκους. Σημείο συνάντησης μετά το μεσημεριανό και βόλτες με ποδήλατα. Καθίσαμε εκεί για ώρες, που αν τις μαζέψεις χτίζεις μέρες, προσπαθώντας να λύσουμε όσα δεν επιζητούσαν λύσεις. Κάτι φιλιά ντροπαλά εκεί και με άγγιξες ίσα με δύο φορές στο μάγουλο, θυμάμαι. Κρυφά τσιγάρα κάπου στις τέσσερις ένα βράδυ και ο ουρανός ήταν ροζ από τα σύννεφα που μας είχαν τυλίξει. Εκεί ξαπλώσαμε μαζί να ανοιγοκλείσουμε χέρια και πόδια να παραστήσουμε τους αγγέλους, να μουσκεφτούμε από τα χιόνια και να γελάσουμε μέχρι το ξημέρωμα. Εκεί μαλώσαμε, εκεί τα βρήκαμε και πάλι. Εκεί μου ψέλισες ότι το σπίτι σου διαλύθηκε στον αέρα. Εκεί ένα σ' αγαπώ ζωγραφίστηκε στην πλάτη μου πάνω. Εκεί έμαθα αλήθειες που νόμιζα για καιρό ότι μόνο ψέμματα θα μπορούσαν να είναι. Εκεί ούρλιαξα ένα βράδυ μαζί σου να μας φύγουν τα νεύρα και κρύφτηκα σε άγνωστες πολυκατοικίες να γλιτώσουμε από τους περίεργους γείτονες. Σιγοτραγουδήσαμε τα τραγούδια μας και κλάψαμε και λίγο.

Και έκανα προσπάθεια να σε δω ξανά όπως είσαι.

Μα τίποτα δεν έγινε.

Έξι δρόμοι τριγύρω να απλώνονται.

Δε δέχομαι κανείς να μιλάει άσχημα για το εδώ. Μόνο εγώ, μπορεί και κάνα δυο ακόμη, να δικαιούνται να πουν ότι δεν αντέχουν να μείνουν ούτε μία μέρα ακόμη.

Σ' αγαπώ σαν το πατρικό μου σπίτι το φορτωμένο. Με βαραίνεις και θέλω να σ' αποφύγω. Δε σ' απαρνιέμαι, μη νιώθεις ότι αδικείσαι.

Όλη μου η ζωή έχει τη μυρωδιά της υγρασίας και των πεσμένων φύλλων. Εδώ ψηλά ο αέρας είναι κρύος και σου κλέβει την ανάσα. 

To Εκατοστό Ογδοηκοστό Ένατο

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι συμβουλές. Κι αυτό γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ωστόσο κάποιες ανάγκες είναι κοινές. Και η πανανθρώπινη αλήθεια είναι πως κάτω από αυτόν τον ουρανό όλοι είμαστε ίσοι κι έχουμε μόνο μια ζωή για να ζήσουμε.

Ας βάλουμε κάποια στάνταρ στην ζωή μας. Αναρωτήσου, αν έχεις ταξιδέψει αρκετά. Αν όχι κάντο ακόμα κι αν είναι το χωριό δίπλα σου. Άνοιξε τους ορίζοντές σου. Δοκίμασε νέα πράγματα, βάζοντας στην άκρη τον φόβο. Συνήθως αυτά που έχεις να κερδίσεις είναι πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζεις ότι θα χάσεις.

Μην παρατάς τον εαυτό σου και μην γίνεσαι οι ρόλοι που υιοθετείς. Μην στριμώχνεσαι σε πλαίσια που σε αναγκάζουν να θυσιάσεις το ποιος είσαι. Η ζωή είναι μικρή για να την σπαταλήσεις σε ανούσιες καταστάσεις και τα νιάτα τα έχεις μόνο μια φορά.

Ένα βήμα προς την απελευθέρωση είναι να σταματήσεις να πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου. Η μανία του να έχεις τον έλεγχο σε όλα σε κάνει να αλλοιώνεις τα όνειρά σου. Και πιο πιθανό γίνεται το να ακολουθήσεις τα όνειρα κάποιου άλλου, μόνο και μόνο γιατί θα μπορείς να τα ελέγχεις, αλλά όχι να τα χαρείς.

Πες “σ’ αγαπώ” στα άτομα που αγαπάς γιατί δεν θα τα έχεις για πάντα δίπλα σου και μπορεί ακόμα και να το πεις, ν’ αλλάξει την ζωή κάποιου. Πολέμησε για τις ιδέες σου και μην αφήνεις τον εαυτό σου να γίνεται θύμα. Αγωνίσου για τα πιστεύω σου, αγωνίσου σαν να είναι η τελευταία φορά.

Πέτα τα περιττά. Μέτριους ανθρώπους, συνήθειες, άσχημα συναισθήματα. Ότι σε χαλάει κόψτο και μην κολλάς. Πάντα υπάρχει κάτι νέο ν’ ανακαλύψεις. Δεν είσαι η εθνικότητά σου, το φύλο σου, η επαγγελματική σου ιδιότητα και οι σπουδές σου. Δεν αποτυπώνεται το ποιος είσαι, μέσα σου, στην ταυτότητα και τα πτυχία σου.

Οι μικρές στιγμές είναι ανεκτίμητες. Έχεις χρόνο και την υγεία σου; Απόλαυσέ τες. Είναι τα φιλιά στην\στον αγαπημένη\αγαπημένο σου; Είναι το ατένισμα του ουρανού και της θάλασσας; Είναι η κουβέντα με έναν φίλο; Είναι η μελωδία από ένα τραγούδι ή ο στίχος από ένα ποίημα; Πάρε το μέγιστο και φύλαξέ το στην καρδιά σου.

Η χαρά δεν χορταίνεται, αλλά γι’ αυτό πρέπει να έχεις γευτεί και την λύπη, να έχεις νιώσει τις αντιθέσεις και να έχεις ωριμάσει μέσα από αυτή την διαδικασία που απαιτεί ο κύκλος της ζωής, η μύηση στην ουσία της.

Ζεις μονάχα μια φορά, αλλά πεθαίνεις κάθε μέρα αν έχεις αφήσει όλα τα παραπάνω να μην συμβούν ποτέ, αν μετράς τις μέρες κι απομακρύνεσαι από το παιδί που κάποτε ήσουν. Μακρυά από οδηγούς αυτοβελτίωσης και όλες τις new-age ανοησίες. Ψάξε την αλήθεια σου και κράτα σταθερά το τιμόνι της καρδιάς, σταθερά προς το Μεγάλο και Ωραίο,  Άγνωστο.

http://thearkanproject.com/post/73131486368

Καλή χρονιά!