Τα χρώματα είναι μέσα μου. Όπως ακριβώς και οι λέξεις που δεν μπορώ να σου πω. Τα δεκαπέντε τετραγωνικά αν τα ξεδιπλώσεις σε γραμμές, σε ευθείες που ενώνουν τα άχρηστα σημεία θα σου δώσουν αποτέλεσμα κάτι χιλιάδες όνειρα που ζητάνε να πραγματοποιηθούν. Μα τα χέρια είναι κρύα, τα χείλη έχουν ανάμικτη γεύση τσιγάρου και μήλου ξεφλουδισμένου. Τα χέρια είναι κρύα. Ποτέ δεν κατάλαβες τη σοβαρότητα αυτής της πρότασης. Γεμάτα ανασφάλεια ανίκανα να πλάσουν. Και το μυαλό κενό, δε βοηθάει τίποτα, ούτε το αδύναμο φως, ούτε η ψεύτικη μουσική, ούτε οι βόλτες, ούτε εσύ, ούτε ο άλλος που μου μιλάει και τι λέει άραγε και με κοιτά μες στα μάτια. Καρφωμένος μπροστά μόνο ο προορισμός και αυτός χαλάει και χάνεται που και που. Μήπως μπερδεύτηκα και τον έκρινα εσφαλμένα. Και εδώ αναμονή. Εδώ μέρος της διαδρομής. Και άγνωστα όλα τα υπόλοιπα στοιχεία. Άγνωστος κι εσύ που σου γράφω. Αναζητείται έμπνευση θέλω να φωνάξω. Να μάθω πώς να αναπνέω σωστά. Μα όλοι μου φαίνονται με πρόσωπα κουρασμένα και από εμένα ζητάνε δύναμη και πώς να εξηγήσω ότι εγώ είμαι ο αχρηστότερος απ' όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου