Αγαπητέ μου,
ήτανε πρωτίστως αγάπη δίχως βύσμα.
Και τα έριξα μέσα όλα και ήπια με τη μία το ποτήρι μου, κούπα. Να καεί ο λαιμός.
Χωρίς βοήθεια και προσπάθησα να φτιάξω τους χάρτες σου, μέσα από γρήγορες σημειώσεις. Όταν δε με παρατηρούσες, θολωμένα μου μάτια.
Και εσύ τίποτα δε χρειάζεται να κάνεις. Όσο μπορείς αγάπα με σιωπηλά. Χωρίς να ξέρω ούτε ένα λόγο που κάθεσαι μαζί μου, να μοιράζεσαι μισό πάπλωμα τα βράδια.
Οι μέρες οι τωρινές είναι ψεύτικες ανοιξιάτικες. Μπερδεύονται κάτι μικρά μπούμπουκα. Άσπρα. Και έγιναν μετά γκρι, ένα με το δρόμο.Να μου δίνες άλλο ένα τέτοιο φιλί. Να σταματήσω να λυπούμαι να τινάζομαι τα βράδια από τούτα τα όνειρα τα παλαβωμένα. Τώρα. Έλα. Και με τα δυο σου αυτά τα χείλη να μου κλέψεις μετρημένα, δύο, λόγια ακριβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου