Με μερικούς ανθρώπους είμαστε ξένοι.
Κι ας γνωριζόμαστε περισσότερο κι από τους απλά γνωστούς που χαιρετάς με ένα χτύπημα
στον ώμο, που τους φιλάς στα μάγουλα και χαμογελάς όποτε τους βλέπεις. Χάσαμε
ξαφνικά ένα πλήθος από τη ζωή μας. Μειώθηκαν όλα και στέγνωσαν. Μεγαλώσαμε όχι
γιατί είναι η ηλικία μας τέτοια, αλλά γιατί όταν απογοητεύεσαι τόσο από τους ανθρώπους,
νιώθεις πιο μεγάλος, πιο βαρύς.
Κι αν προσπάθησα να τα δώσω όλα
από την αρχή χάθηκαν μετά από λίγους μήνες και πάλι. Τα πράσινα μάτια σου
και τα μακριά λαμπερά μαλλιά σου, τα αστεία και τα γέλια, τα δάκρυα που μοιραστήκαμε
και τα λάθη που θάψαμε μεταξύ μας. Αλλά ήρθαν και με πλάκωσαν όλα και μερικά
πράγματα δεν τα προσπερνάς για δεύτερη φορά. Πάντα υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Πάντα υπάρχουν λεπτομέρειες καλά κρυμμένες. Όλα βγαίνουν στην επιφάνεια κάποια στιγμή και δες τώρα τι συμβαίνει.
Δε θα σου μιλήσω. Δε θα κάνω άλλες
βαριές συζητήσεις κάνοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο -μία ώρα εκεί μέτρησα είκοσι
τέσσερα τσιγάρα. Θα τα αφήσω να περάσουν χωρίς να σου πω λέξη για την απογοήτευση
που με κέρασες. Αλλά θα το σημειώσω στα πλακάκια εκείνα που μετράω τις γραμμές.
Άλλη μία θα προστεθεί. Άλλος ένας άνθρωπος που διαγράφεται από τη ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου