Το Διακοσιοστό Εικοστό Δεύτερο

Αν εσύ είσαι
αυτό που είσαι
και εγώ-
αυτό που είμαι
γιατί

γιατί;

δεν είμαστε
αυτό
που ήμασταν

Το Διακοσιοστό Εικοστό Πρώτο

Αν μπορούσα να έχω όλα τα μέσα δικά μου
να άστραφτε τώρα και να μην είχα να δικαιολογηθώ με πρόσχημα όσα λείπουν
να αρκούσε μόνο να τα βάλω με τον εαυτό μου και τη μετριότητά του.
Ξέρω οι προτάσεις μπορεί να μην είναι σωστές
αλλά δε θα τις διορθώσω αυτή τη φορά.
Όλα ασύντακτα
και λάθη να γεμίζει η σελίδα
και να έβγαινε μια εικόνα ίδια με το κεφάλι μου το κούφιο.
Βρέθηκα με μπέρτα μαγική και κάτασπρη,
αν και πάντα πίστευα θα ήταν μπλε,
να χοροπηδάω,
αυτή τη στιγμή που σου γράφω,
στον πανικό του άγχους μου. 

Το Διακοσιοστό Εικοστό

Πότε θα μπορέσεις να μου πεις.
Όχι για τους γύρω, ούτε για τα παλιά, δε θέλω τίποτα να ακούσω για τον κόσμο μας.
Μην ανοίξουμε κουβέντες για όσους κρέμονται στους βυθούς.
Θέλω μόνο να μάθω για εσένα. Θέλω να ορμήξω μέσα σου.
Όχι άλλα θολά βλέματα. Όχι κρυμένα μάτια στη λακούβα του λαιμού.
Πότε θα ανατρέξεις στις σκέψεις σου.
Ποτέ.
Το λάθος οι απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους.
Ποτέ δε θα μπορέσω να αφήσω πίσω όσα ζητάς. Όχι για τους γύρω, ούτε τα παλιά, ούτε και για εσένα πια.
Και είναι πια αργά. Να διαγραφούν όλα.
Κάπου τώρα.

Το Διακοσιοστό Δέκατο Ένατο

Θέλω να βρεθώ δίπλα σου να σε αγκαλιάσω. Να γίνω φτερούγα απαλή να σε σκεπάσω. Να σε φιλήσω στα μάτια να σε καθησυχάσω. Να μου πεις για το θάνατο που μας έχει κυκλώσει. Στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου ανταλάσσονται κύκλοι από καπνό τσιγάρου και ξέψυχες ελπίδες ότι κανείς δε θα χαθεί. Στο παράθυρο, στον όροφο νούμερο πέντε, ο ουρανός της πόλης απλώνεται πορτοκαλί. Τα φώτα της εγκλωβίζονται σε ερωτικές περιπτύξεις συννέφων. Και τολμάς να πατήσεις πάνω τους σαν στέρεο έδαφος να 'ναι. Τα χέρια αυτά τα κρύα να τα σφίξεις τώρα όσο δεν το έκανες ποτέ. Τα χέρια αυτά να τα βάλεις στα μαλλιά σου όπως ελπίζεις έγινε όταν ήσουν παιδί. Τα χέρια αυτά που σε χτύπησαν θέλεις τώρα ποτέ να μην τα αφήσεις. Γλυκό μου, άνδρας τώρα, το αίσθημα αυτό, μην το γράψεις σε λέξεις.

Το Διακοσιοστό Δέκατο Όγδοο

Μετά από Εσένα τι; Μετά από εσένα Εγώ.

Μετά έψαξα και έμαθα και κατασκεύασα την πιο ισχυρή πανοπλία. Ασύγκριτη με κάθε τι που γνώριζα ή είχε περάσει έστω από τη σκέψη μου.

Μετά ξεχάστηκα σε εκείνο το δωμάτιο για μέρες. Μέρες ή μάλλον μήνες πέρασαν για να περπατήσω πάλι στους δρόμους με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στις γωνίες. Διάβαζα και βίδωνα και έξυνα και έκοβα και έφτιαχνα και σκεφτόμουν. Κανείς, ποτέ, ξανά. Ή ξανά, ποτέ, κανείς; 

Μετά έγραφα, και έσβηνα την επόμενη στιγμή,

γιατί το άγχος μήπως και τα διαβάσεις είχε εξαφανιστεί.

Μετά θύμωσα με τις λέξεις, με τη μουσική, με τις γραφές και τις γραμμές. Μα μου πέρασε ο θυμός όσο ξαφνικά είχε έρθει εκείνο το απογευματάκι το ζεστό και τους ζήτησα με δάκρυα να με συγχωρέσουν. Πήρα βαθιά ανάσα και να, βγήκα δειλά. Σιδερένια βήματα βαριά να χτυπούν το πάτωμα. Η σκέψη μου φτερούγιζε σαστισμένη.

Μα μετά, τότε ήταν το χειρότερο. Τρόμαξαν ή μήπως παρεξηγήθηκαν οι λέξεις; Πιάστηκαν όλες μαζί και έφυγαν μακριά μου. Και δεν πρόλαβα ούτε σε ένα περαστικό να το πω, πώς ν' ανοίξει το κλουβί μου.

~Painting By Alexandra Levasseur ~

Το Διακοσιοστό Δέκατο Έβδομο

Η παγίδα της αξόδευτης αγάπης. Της επιθυμίας, να χυμήξω στην αγκαλιά  σου. Τα παιδιά αγκαλιάζουν όποτε το νιώθουν. Ακόμη και αν σε σκέφτομαι κάθε μέρα είναι δύσκολο να απλώσω το χέρι μου έτσι απλά να σε αγγίξω να σου πω τα λόγια που σε περιμένουν χρόνια τώρα. Για ποιο λόγο να σου τηλεφωνήσω αφού δεν θα ακούς τη φωνή μου. Για ποιο λόγο να σου μιλήσω στο μισοφαγωμένο σαλόνι αφού αρνείσαι να με γνωρίσεις. Και ας είναι η αγάπη σου για εμένα μεγάλη. Πώς να σου ζητήσω να μου το πεις όταν στη ζωή σου δε γνωρίζω αν ποτέ το ξεστόμισες. Και ποτέ δε σε ευχαρίστησα και ποτέ δε σε χαιρέτησα. Και ποτέ δε θα μάθεις ποια θα είναι η συνέχεια της ιστορίας. Χωμένος σε παράπονα και απογοητεύσεις. Η παγίδα να μη νιώθουμε την αγάπη των άλλων. Να περιμένουμε να μας έρθει σερβιρισμένη στα δικά μας δεδομένα. Η παγίδα να φύγεις χωρίς να πεις τι σου λείπει στον άλλον όταν έχεις να τον δεις πάνω από τρεις μήνες. 

To Διακοσιοστό Δέκατο Έκτο

Ούτε όνομα, ούτε ιδιότητα, καμιά διεύθυνση, κανένα νούμερο τηλεφώνου. Απλά Κουρασμένος. Άφησα τα πόδια μου να βυθίζονται μέσα στο νερό και οι άκρες από τα δάχτυλά μου ακούμπησαν στην άμμο. Ένιωσα τους άπειρους κόκκους της να απλώνονται γύρω τους. Το νερό με την αλμύρα του το ένιωθα στα χείλη μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή. Και ισορρόπησα εκεί, ανάμεσα στον ουρανό και στη θάλασσα. Εκπνοή και βυθίστηκα. Όχι αμέσως. Η θάλασσα δε βιαζόταν να με πάρει μέσα της. Και μέσα στη γαλήνη εκείνης της στιγμής και στη θολούρα της αλμύρας τους είδα όλους τους Κουρασμένους του τόπου να βυθίζονται και να ηρεμούν μόνο για λίγο. 

Το Διακοσιοστό Δέκατο Πέμπτο

Κρατήσου πολύ καλά από της φύσης τον πλανεμένο ίσκιο. Μην ξεφύγεις και χάσεις χρόνο και μονοπάτι. Λες και έχει διαφορά. Από μια μάνα με πόνο γεννήθηκες. Από στιγμή επιθυμίας δημιουργήθηκες. Και μεγάλωσες και σε κοιτώ στις φωτογραφίες. Σε φαντάζομαι να χορεύεις. Ποτέ στην πραγματικότητα. Είσαι κάτι ξένο και μακρινό. Απέχθεια και πόνος για σένα που άλλαξες χωρίς να μου εξηγήσεις το γιατί. Κυρίως: Χωρίς να με πάρεις μαζί σου. H μάνα σου άρρωστη και εσύ να δακρύζεις μόνο στα κρυφά. Ξεκίνησες να τρέχεις με τα τραίνα και τα αεροπλάνα. Μόνο να είσαι μακριά. Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω. Σαν καρέ, σαν φωτογραφίες που δεν τράβηξα ποτέ γιατί παρασύρθηκα στη στιγμή και δεν πάτησα το κλικ. Έρχεσαι στα όνειρα μου και εκεί χείμαρρος όσα θέλω να πω. Στις συναντήσεις δε βγαίνει κουβέντα αληθινή. Έπαψες πια να με κοιτάς στα μάτια. Δε σε νοιάζει που δεν είμαι εκεί. Εδώ στη μοναξιά δίπλα στη θάλασσα.  

Το Διακοσιοστό Δέκατο Τέταρτο

Κοίταξε τη μικρή κουκκίδα. Αυτό είναι το σπίτι μας. Αυτοί είμαστε εμείς. Εκεί πατούν όσοι αγαπάς και όσοι γνωρίζεις, όλοι όσοι έχεις ακούσει, κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που έχει υπάρξει. Κάθε χαρά και πόνος, χιλιάδες θρησκείες, ιδεολογίες, οικονομικές θεωρίες, κάθε κυνηγός και κάθε συλλέκτης,οι ήρωες και οι δειλοί, δημιουργοί και καταστροφείς του πολιτισμού, όλοι οι βασιλείς και οι φτωχοί, κάθε νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι, κάθε μητέρα και πατέρας, το αγαπημένο τους παιδί, εφευρέτες και εξερευνητές, δάσκαλοι, όλοι οι διάσημοι και άσημοι, κάθε άγιος και κάθε αμαρτωλός στην ιστορία τους είδους μας έζησε σε αυτό το μικρό μόριο σκόνης που αιωρείται πάνω σε μια ηλιαχτίδα.

Υπήρξε ως μικρή σκηνή σε μια τεράστια κοσμική αρένα. Και σκέψου τις ατελείωτες ωμότητες από τους κατοίκους της μιας γωνιάς της σε κάποιου άλλου τα μέρη. Πόσο συχνές οι παρεξηγήσεις τους και πόσο πρόθυμοι να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον. Πόσο ένθερμο και ζωντανό το μίσος τους. Τα ποτάμια αίμα που χύθηκαν από όλους αυτούς τους στρατηγούς και αυτοκράτορες για τη στιγμή της δόξας και του θριάμβου σε αυτή την μικρή τελεία επάνω, για ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου.

Σημασία μόνο έχει η μεγάλη μας αυταπάτη για την προνομιακή μας θέση στο Σύμπαν, που δημιουργηθήκαμε σε αυτό το σημείο με το χλωμό φως. Ο πλανήτης μας είναι μια μοναχική κουκκίδα τυλιγμένη στο κοσμικό σκοτάδι. Στο σκοτάδι μας, σε όλη αυτή την απεραντοσύνη, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η βοήθεια θα έρθει από αλλού για να μας σώσει από τους εαυτούς μας.

The Pale Blue Dot-Cart Sagan