Η παγίδα της αξόδευτης αγάπης. Της επιθυμίας, να χυμήξω στην αγκαλιά σου. Τα παιδιά αγκαλιάζουν όποτε το νιώθουν. Ακόμη και αν σε σκέφτομαι κάθε μέρα είναι δύσκολο να απλώσω το χέρι μου έτσι απλά να σε αγγίξω να σου πω τα λόγια που σε περιμένουν χρόνια τώρα. Για ποιο λόγο να σου τηλεφωνήσω αφού δεν θα ακούς τη φωνή μου. Για ποιο λόγο να σου μιλήσω στο μισοφαγωμένο σαλόνι αφού αρνείσαι να με γνωρίσεις. Και ας είναι η αγάπη σου για εμένα μεγάλη. Πώς να σου ζητήσω να μου το πεις όταν στη ζωή σου δε γνωρίζω αν ποτέ το ξεστόμισες. Και ποτέ δε σε ευχαρίστησα και ποτέ δε σε χαιρέτησα. Και ποτέ δε θα μάθεις ποια θα είναι η συνέχεια της ιστορίας. Χωμένος σε παράπονα και απογοητεύσεις. Η παγίδα να μη νιώθουμε την αγάπη των άλλων. Να περιμένουμε να μας έρθει σερβιρισμένη στα δικά μας δεδομένα. Η παγίδα να φύγεις χωρίς να πεις τι σου λείπει στον άλλον όταν έχεις να τον δεις πάνω από τρεις μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου