Το Εκατοστό Ενενηκοστό Έκτο

-Πες μου μια ιστορία ακόμη.
Ήσουν χωμένος στα μαλλιά μου, τα μπλεγμένα. Μάτια κλειστά και περίεργα σφιχτή αγκαλιά.
-Για τι πράγμα;
-Για ότι θέλεις...
Να σου πω για το φεγγάρι που γινότανε μαγικός καθρέφτης, ή μήπως να μείνω λίγο ακόμη στις γραμμές σου, να μην πω λέξη. Να μην πω λέξη... Να βυθιστούμε στην ησυχία.
-Θα σου πω για τη γάτα που γουργούριζε...
-Νομίζω γάτος είναι.
-Ένας γάτος που είχε χαθεί στο δρόμο...
-Και είχε ξεχάσει να αγαπά.
-Να αγαπά;
-Και γουργούριζε σε αγκαλιές να ξεχαστεί...
Πήρες το κουβάρι μου, το ξετύλιξες μπροστά μου. Και ύστερα βουβάθηκες ξανά.
-Και τι άλλο;
Δε γινόταν να με αφήσεις στην αγωνία μου. Ήσουν υποχρεωμένος να μου πεις τι απέγινε ο ήρωας, ο προ δίλεπτου δημιουργημένος.
-Τίποτα άλλο. Θα γουργουρίσω στην αγκαλιά σου λίγο ακόμη. Μέχρι να αποκοιμηθώ.
-Κι αύριο που θα έχει περάσει το σκοτάδι το δύσκολο θα με ξεχάσεις.
Έσταζα παράπονο. Περίμενα να μου δώσεις τις λέξεις, ίδιες με φάρμακο, να με ηρεμήσουν.
-Όχι, αλλά δε θα σε πάρω μαζί μου.
-Θα με φιλήσεις πριν φύγεις;
-Τρυφερά...
-Όχι! Με πάθος θέλω. Με έρωτα να με χαιρετήσεις.
-Χάιδεψέ με όπως πριν...
Έγιναν τα δάχτυλά μου φτερά να σε αγγίξουν. Να σε νανουρίσουν. Να μην ανοίξεις τα μάτια. Μήπως και είναι ύπνος μαγικός. Να περάσω για λίγο από όλες τις διαδρομές του σώματός σου.
-Θα μου μάθεις να γίνω και εγώ έτσι;
-Πώς;
-Χαμένος, αρνητής της αγάπης, γάτος.
-Αύριο θα έχεις γίνει, μικρό μου.