Είπαμε να κάνουμε και μία μόνο σοβαρή συζήτηση. Μία. Και ήταν όμορφα και αγχωτικά. Πάντα με αναστατώνουν οι συζητήσεις μαζί σου-ακόμη και οι ανόητες-, να μπορέσω να ανταπεξέλθω και να απαντήσω. Ποια μουσική να βάλω τώρα να ακούσω να μη σκέφτομαι. Όχι εσένα. Εσύ τελειώνεις κάθε φορά που χωριζόμαστε και ξαναρχίζεις όταν σε βλέπω πίσω από το τζάμι. Τις υπόλοιπες ώρες δεν υπάρχεις. Υπάρχει μόνο η ιδέα σου. Αόριστος και ερωτεύσιμος και ποτέ ερωτευμένη μαζί σου.
Και όλα μπάχαλο. Όλα χαμός και εμείς πλατσουρίζουμε στη θάλασσα και περνάμε τα βράδια μας σε στενάκια με συναυλίες. Και παίρνουμε τα πάντα αψήφιστα και δε σκεφτόμαστε το αύριο, ούτε το μεθαύριο, ούτε το σε ένα μήνα, και ας έρχονται γρηγορότερα. Γέμισε το τετράδιο, τελείωσαν και οι λίστες και τίποτα δεν ολοκληρώθηκε. Πέρασε και αυτός ο χρόνος και δεν μπορώ να βάλω τις λέξεις σε σειρά.
Δεν μπορώ να σου γράψω ότι τρελαίνομαι αυτές τις μέρες. Για το άγνωστο, για την εργασία την ηλίθια, για τον επόμενο μήνα και για την επόμενη χρονιά, για το μετά, το μετά, το μετά, για τους φίλους που αφήνω, για όσους πάλι σβήνω και ξεχνάω, για την τελική αξιολόγηση, την αποτίμηση, την ενηλικίωση -διαδικασία σταδιακή και πάντοτε ημιτελή-, για όσα πάλι πρέπει να προσπεράσω, για τις ανασφάλειες και τους φόβους τους γνωστούς και άγνωστους, για εσένα και για τα κεράσια που έκρυψες μέσα στην τσέπη μου. Για όλα αυτά και ορισμένα άλλα δεν μπορώ να γράψω για τις όμορφες μέρες που περνάω. Μόνο βαλτώνω στο άγχος και την πίεση την ολοδική μου.
Για αυτό στο είπα. Αλλά παλί εσύ άκουσες και δεν άκουσες. Θα κάνω ότι τίποτα δε νιώθω ώσπου να σκάσει το μέσα μου σε χιλιάδες κομφετί. Θα κλείσω τα μάτια απότομα να παγιδευτούν οι σκέψεις πίσω από τα βλέφαρα. Να μην περνάει ο χρόνος αδιάφορα γιατί δεν το αντέχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου