Το Εκατοστό Τεσσαρακοστό Πέμπτο

Οχού. 

Με κούρασες. 

Με κούρασες πολύ.

Δεν προλαβαίνω να μετρήσω να παράπονά σου. Δεν προλαβαίνω να φτιάξω μια λίστα με τις βλακείες σου. Και θα γέμιζα, τώρα που το σκέφτομαι, κοντά τρεις με τέσσερις σελίδες. Και τι κάθομαι εγώ και γέρνω πάνω σου; Βουλιάζω μέσα σε αυτή την κολόνια στο άσπρο κοντομάνικο. Πιάνομαι από πάνω σου αλλά πάλι πέφτω σε βάθος ατελείωτο. 

Τι ανοησίες είναι αυτές; Οι δικές σου ωριμότητες, οι δικές μου ηλιθιότητες. Και είναι όλα τα λόγια ανούσια και φτωχά. Γιατί δε θα έπρεπε να είμαι εδώ στο πράσινο τραπέζι. Θα έπρεπε να είμαι σε άλλη πόλη. Σε άλλα χέρια σφιχτά αγκαλιασμένη. 

Και είναι κι αυτό. Είναι και το δικό μου τ' άλλο. 

Είναι όλα που δε μοιάζουν με το μεταξύ μας το τίποτα. 

Αλλά τίποτα δε μπορεί να ονομαστεί κάπως όταν δεν υπάρχει.