Το Εκατοστό Δέκατο Τρίτο

Εσύ! Εσένα που αγάπησα!

Αυτές τις μέρες που μεθάς, με κερασμένα ποτά και με νέες παρέες, πρόσεξε μην ξεκινήσεις τις αγαπημένες σου συζητήσεις. Και καθίσεις αναπαυτικά και πεις την ιστορία μας. Μην πεις ποτέ ότι με αγάπησες. Μη συνοφρυωθείς και πεις τα βαριά λόγια που χρησιμοποιείς, ποιητικά, κουνώντας απαλά τα χέρια. Και αν μεθύσεις και σου έρθει η έντονη θλίψη του ποτού για όσες αναμνήσεις φέρουν οι αναθυμιάσεις του αλκοόλ, στρίψε ένα τσιγάρο μόνο. Μόνο αυτό. Και κατάπιε τον καπνό μαζί με τις σκέψεις. Δεν είμαστε εμείς θέμα για συζήτηση. Δεν είμαστε τίποτα. 

Έμειναν ξεκρέμαστες οι λέξεις που ήθελα να σου γράψω. Τώρα πια δεν έχει αξία τίποτα. Ούτε τα όμορφα ούτε τα άσχημα. Τώρα πια δεν έχει αξία να μάθω ή να μάθεις. Τώρα και οι δύο ξέρουμε να καταπίνουμε τον καπνό βουβά και ας μη το συμφωνήσαμε ποτέ. Είναι που μοιάζαμε τόσο μωρέ.