Το Εκατοστό Δωδέκατο

Ας μιλήσουμε για τον έρωτα. Αυτόν που γιορτάζουν σήμερα με τριαντάφυλλα κόκκινα του πόθου και όχι του πραγματικού πάθους της ψυχής. Ας τον πάρουμε σε όλη του την εξέλιξη όμως. Από την αρχή του την όμορφη μέχρι το πονεμένο τέλος. Και ο πραγματικός έρωτας, ας λέτε ότι θέλετε, δεν τελειώνει ποτέ ολοκληρωτικά. Αν ξεψυχήσει αθόρυβα και ήσυχα τότε μην ξαναπείς ότι ήσουν ερωτευμένος. Γιατί είναι σαν αρρώστια που σίγουρα θα σου αφήσει ένα αμυδρό βηχαλάκι. Και επειδή ξέρω, τα περισσότερα κείμενα μου περιστρέφονται εκεί γύρω στις καταστροφές του έρωτα, είναι γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω από τη δύναμη που προσφέρει. 

 

Εἶπε:

ψηφίζω τὸ γαλάζιο.

Ἐγὼ τὸ κόκκινο.

Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο

Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.

Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.

Διαστολὴ τοῦ σώματος.

Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι

Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο

ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν

στὴν ἀπουσία σου.

Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου

ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-

σκοτεινὸ δάσος.

Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν

καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι

ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου

περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ

πῶς χωράει

ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-

πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,

πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.

Τελικὸ κι αἰώνιο

παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα

τῶν ποδιῶν σου.

Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες

πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει

ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει

βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.

Ἑνώνεται.

Τώρα

μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ

ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου

κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.

Ἕνας αἰῶνας

κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα

ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος

εἶμαι.

Εἶμαι γιὰ σένα.

Γιάννης Ρίτσος- Συλλογή Τα ερωτικά, Γυμνό σώμα

Αθήνα, 24.9.80'