Σήμερα 18 του μηνός. O έρωτας αναγκαστικά σ' έστησε άξονα της ζωής μου όμως άξονα τεθλασμένο, ασυνάρτητο κι ετοιμόρροπο. Το σπίτι δε με χωρά, ούτε η πόλη, ούτε η γη όλη. Και δεν παίρνω τηλέφωνο. Δεν παραδέχομαι την αδυναμία μου, ο κουρελιάρης εγωισμός κρατάει σφιχτά τα κεκτημένα του κουρέλια. Τίποτα δε θέλω να χάσω, ούτε καν τα λάθη μου, ούτε καν την αποτυχία μου.
Αν δεν μπορείς να κερδίσεις του ζητούμενο, προχώρα στο αντίθετό του, είναι ο άλλος δρόμος. Την αρετή περισσότερο την εκτιμούν οι χαρακτήρες με πάθη, τη μοναξιά εκείνοι που λαχταρούν την παρέα των άλλων και τη σιωπή όσοι έχουν τα σπουδαιότερα να πουν. Γι' αυτό και εγώ θα σε γυρέψω μακριά σου. Γι αυτό και εγώ τώρα διψώ να βουτηχτώ στη μοναξιά μου, στον πιο δικό μου τόπο.
Τόπος χτισμένος όμως σε μνήμες και μνήμες που αγωνίζομαι να γκρεμίσω και να δραπετεύσω από αυτές . Οι μνήμες μου αντιστέκονται, αγωνίζομαι να τις ελέγξω να τις γνωρίσω. Προχωρώ μέσα σ' ένα πυκνό δάσος από μνήμες χωρίς πυξίδα. Αυτές γλιστρούν αλλάζουν πρόσωπα, προβάλουν νέα κεφάλια Λερναίας Ύδρας. Το πιο απίθανο καταφέρνει να γίνει συνειρμός σε ότι πίστευα αποξεχασμένο και το σέρνει έξω. Η μνήμη του μυαλού μεταμορφώνεται σε μνήμη της καρδιάς, η μνήμη της καρδιάς σε μνήμη του κορμιού και πάλι από την αρχή και ξανά πάλι. Έχω γίνει ένα ευπαθές ραντάρ μνήμης γνήσιας και μνήμης παραποιημένης. Η μνήμη είναι ελαστική, ανθεκτική σα λάστιχο. Κάνει πως υποχωρεί και σβήνει, προχωρείς εύπιστος κι ύστερα σου εκσφενδονίζεται βίαια και σου τσακίζει τα μούτρα.
Οι ταχυδακτυλουργίες της μνήμης μου είναι δαιμονικές. Με αχρηστεύουν με εξευτελίζουν. Συνεργάζεται με τους χειρότερους πόθους μου και μαγειρεύουν υλικά απ' το παρελθόν μου με παραισθησιογόνα βοτάνια. Φοβάμαι.
(αποσπάσματα από "Η μοναξιά είναι από χώμα" της Μ. Βαμβουνάκη, εκδόσεις Φιλιππότη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου