Το Όγδοο

Σήμερα είπα ότι θα κοιμηθώ νωρίς. Έχει ξεφτιλιστεί πλέον το ζήτημα του ύπνου. Αλλά από όταν άρχισα ακόμη τις πρώτες μου αγρυπνίες, ευλαβικά παρέα με το pc μου, με μουσική και δεύτερο συνδυασμό κάθε φορά και κάτι άλλο, το πίστευα ειλικρινά, ότι οι πιο παραγωγικές ώρες έκφρασης είναι αυτές. Και δεν αναφέρομαι (α) στις περιπτώσεις που υπάρχει έξοδος νωρίτερα (β) στις περιπτώσεις που έχει καταναλωθεί αλκοόλ (γ) στις περιπτώσεις που περνάς αυτές τις ώρες με την παρέα λιώνοντας σε ανούσιες μεν ενδιαφέρουσες δε συζητήσεις. Όχι, εγώ μιλάω αποκλειστικά για τις ώρες εκείνες, αργά, που έχεις περάσει πολύ ώρα μαζί με τον εαυτό σου ήδη και πρέπει κάτι να κάνεις, κάπου να μιλήσεις. Τις τελευταίες μέρες οι ώρες με τον εαυτό μου έχουν αυξηθεί. Και όπως και όταν περνάς πολλή ώρα με ένα άτομο συνέχεια κουράζεσαι, έτσι και με τον εαυτό σου. Κάποια στιγμή σου σπάει τα νεύρα. 

Είχαμε πάει στα public πριν κάτι μέρες, αρκετές μέρες που μπορεί αν είναι και εβδομάδες τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, και η Π. βρήκε τον εξής στίχο σε ένα βιβλίο "Τα όνειρα βλέπεις είναι σαν τα φιλμ της μηχανής, πιάνουν φως και καίγονται". Ξέχασα να πω ότι είχαμε πάει εκεί ψάχνοντας ποιήματα, για μια εκδήλωση που θα γινόταν για την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Αλλά ίσως αυτά να είναι άχρηστες λεπτομέρειες. Τον βρήκα αυτό τον στίχο πριν λίγο πρόχειρα γραμμένο στο τετράδιό μου. Και δεν μπόρεσα να μην το συνδυάσω με όσα συζητούσα νωρίτερα. Γιατί, μερικές φορές με παίρνει από κάτω το ξέρω, μερικές φορές γκρινιάζω και σε φρενάρω απότομα. Αλλά είναι μια νέου τύπου γκρίνια αυτή. Πρέπει να στο ξεκαθαρίσω και εσύ να μάθεις να την αναγνωρίζεις. Είναι η γκρίνια του μου λείπεις και θέλω να σε δω. Είναι η γκρίνια του ας ήμασταν μαζί και όλα αυτά που έχω να κάνω θα ήταν λίγα και απλά. 

Είναι αυτά τα χαζά σχόλια όταν λες σε κάποιο ότι ναι έχεις σχέση και όχι δεν είναι εδώ. Όχι δεν είναι ότι δε βγήκε σήμερα, απλά μένει αλλού. Πού αλλού; Αρκετά μακριά αλλού. Και μετά αρχίζουν οι φιλοσοφίες, τα σχόλια και οι προσωπικές δραματικές εμπειρίες του καθενός, ή απλά σταματάει η συζήτηση εκεί, ο καθένας το βουλώνει για το δικό του λόγο. Βλέπεις πάλι με γκρίνια γράφω, γεμάτη αρνητικότητα. 

Ξεκίνησα ωστόσο να γράφω για τα όνειρα, που καίγονται όταν φτάνουν κοντά στο να τα ζήσεις. Το τηλέφωνο βρήκε κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Χάνω που χάνω τον ειρμό των σκέψεών μου τώρα πελάγωσα τελείως. Ήθελα να καταλήξω στο ότι δεν μπορώ να σκέφτομαι για τρεις βδομάδες μετά, για ένα μήνα μετά τι θα κάνουμε, γιατί φοβάμαι ότι κάπου θα στραβώσουν στην πραγματικότητα. Όταν τα χτίζεις εξάλλου στο μυαλό σου κάπως μετά δεν αφήνεις να πράγματα απλά να κυλήσουν, πιέζεσαι να πάνε έτσι όπως ονειρευόσουν. Δεν ξέρω αν κατάφερα να βγει νόημα από τα λεγόμενά μου αλλά αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι αυτή τη στιγμή: 

Having a Coke with you

is even more fun than going to San Sebastian, Irún, Hendaye, Biarritz, Bayonne 

or being sick to my stomach on the Travesera de Gracia in Barcelona 

partly because in your orange shirt you look like a better happier St. Sebastian 

partly because of my love for you, partly because of your love for yoghurt 

partly because of the fluoresent orange tulips around the birches 

partly because of the secrecy our smiles take on before people and statuary 

it is hard to believe when I'm with you that there can be anything as still 

as solemn as unpleasantly definitive as statuary when right in front of it 

in the warm New York 4 o'clock light we are drifting back and forth 

between each other like a tree breathing through its spectacles 

and the portrait show seems to have no faces in it at all, just paint 

you suddenly wonder why in the world anyone ever did them 

I look 

at you and I would rather look at you than all the portraits in the world 

except possibly for the Polish Rider occasionally and anyway it's in the Frick 

which thank heavens you haven't gone to yet so we can go together the first time 

and the fact that you move so beautifully more or less takes care of Futurism 

just as at home I never think of the Nude Descending a Staircase or 

at a rehearsal a single drawing of Leonardo or Michelangelo that used to wow me 

and what good does all the research of the Impressionists do them 

when they never got the right person to stand near the tree when the sun sank 

or for that matter Marino Marini when he didn't pick the rider as carefully 

as the horse 

it seems they were all cheated of some marvellous experience 

which is not going to go wasted on me which is why I am telling you about it 

-Frank O'Hara

:)