Το Διακοσιοστό Εικοστό

Πότε θα μπορέσεις να μου πεις.
Όχι για τους γύρω, ούτε για τα παλιά, δε θέλω τίποτα να ακούσω για τον κόσμο μας.
Μην ανοίξουμε κουβέντες για όσους κρέμονται στους βυθούς.
Θέλω μόνο να μάθω για εσένα. Θέλω να ορμήξω μέσα σου.
Όχι άλλα θολά βλέματα. Όχι κρυμένα μάτια στη λακούβα του λαιμού.
Πότε θα ανατρέξεις στις σκέψεις σου.
Ποτέ.
Το λάθος οι απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους.
Ποτέ δε θα μπορέσω να αφήσω πίσω όσα ζητάς. Όχι για τους γύρω, ούτε τα παλιά, ούτε και για εσένα πια.
Και είναι πια αργά. Να διαγραφούν όλα.
Κάπου τώρα.

Το Διακοσιοστό Δέκατο Ένατο

Θέλω να βρεθώ δίπλα σου να σε αγκαλιάσω. Να γίνω φτερούγα απαλή να σε σκεπάσω. Να σε φιλήσω στα μάτια να σε καθησυχάσω. Να μου πεις για το θάνατο που μας έχει κυκλώσει. Στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου ανταλάσσονται κύκλοι από καπνό τσιγάρου και ξέψυχες ελπίδες ότι κανείς δε θα χαθεί. Στο παράθυρο, στον όροφο νούμερο πέντε, ο ουρανός της πόλης απλώνεται πορτοκαλί. Τα φώτα της εγκλωβίζονται σε ερωτικές περιπτύξεις συννέφων. Και τολμάς να πατήσεις πάνω τους σαν στέρεο έδαφος να 'ναι. Τα χέρια αυτά τα κρύα να τα σφίξεις τώρα όσο δεν το έκανες ποτέ. Τα χέρια αυτά να τα βάλεις στα μαλλιά σου όπως ελπίζεις έγινε όταν ήσουν παιδί. Τα χέρια αυτά που σε χτύπησαν θέλεις τώρα ποτέ να μην τα αφήσεις. Γλυκό μου, άνδρας τώρα, το αίσθημα αυτό, μην το γράψεις σε λέξεις.