"Όλα τα μυστήρια είναι απλά κι όλα τα απλά πράγματα μυστήρια. Ξέρεις, στο βάθος υπάρχει πάντα ομοιομορφία στη ζωή ενός ανθρώπου. Εκείνοι που ταξιδεύουν ξεγελιούνται. Όμως αν κάθε μέρα βλέπεις από το παράθυρο το κομματάκι του κήπου φωτεινό τη μέρα, σκοτεινό τη νύχτα, το ξέρεις καλά. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι άλλοι γίνονται σκλάβοι της ομοιομορφίας αυτής κι άλλοι την κάνουν αρμονία. Για κύκλο πάντα πρόκειται, για μια γραμμή που χαράζει κύκλο.
Εγώ θέλω να μιλήσω με λόγια τρυφερά, παιδιάτικα. Για όταν κρυώνω, όταν πεινώ ή για το παράξενο το όνειρο που είδα. Να μιλήσω ακόμη για μέρη όπου περνώ κι είμαι όπως το πουλί που μόλις θ' άγγιζε με τη φτερούγα του τη γη για μια στιγμή θα 'παιρνε μια στροφή. Μα βασανίζομαι και ψάχνω τι είναι κρυμμένο κάτω απ' αυτά.
Ε, λοιπόν, το 'χω βαρεθεί αυτό το μέρος του εαυτού μου, θα 'θελα να βλέπω μόνο τα σχήματα, έτσι όπως τα κλαδιά του δέντρου που το ένα χωρίζεται σε δύο, τα δύο σε τέσσερα... Όλα από το ένα ξεκινάνε, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς. Το ένα κλαδί γίνεται δύο, τα δύο τέσσερα, κι αν θελήσεις να πάρεις τον αντίστροφο δρόμο και δεις πρώτα το πλήθος των κλαδιών, πάλι στο ένα θα φτάσεις."
Ψάθινα Καπέλα, Μ. Λυμπεράκη
