Το Εκατοστό Ενενηκοστό Ένατο

Φλερτάρω με την κενή σελίδα. Όπως το μυαλό μου με την παράνοια. Τρελά ερωτευμένοι αυτοί οι δυο εδώ και καιρό. 

Αφουγκράζομαι τον κάθε γαμημένο ήχο. Μες στη σιχαμερή σιωπή. 

Στη μοναξιά γυρεύω συζήτηση. 

Στην πολυκοσμία προσωπικό χώρο και ησυχία. 

Όχι ολότελα μόνος ούτε παραδομένος σ' άλλους.

Ακούω τον ήχο του τσιγάρου που καίγεται. Ακούω τον ήχο από τα σπασμένα πλακάκια στο πεζοδρόμιο όταν περνούν βιαστικά οι περαστικοί. Ακούω την καρδιά μου να συμπιέζεται, να συρρικνώνεται, να μην ακουστεί το μπαμ σ' όλη την υδρόγειο.

Κάποιος βήχει. 

Πότε ακριβώς σταματάει η αναμονή και πέφτεις ήσυχος για ύπνο; Υποθετικές κουβέντες στο μυαλό μου μέσα και ούτε καν εκεί δε βρίσκω τις σωστές λέξεις.

Δώδεκα και οχτώ. 

Δώδεκα και είκοσι δύο.

Δώδεκα και τριάντα εφτά. 

Το χαρτάκι καίγεται και βουλιάζω στο μαξιλάρι το δανεικό.