To Εκατοστό Πεντηκοστό Ένατο

Βούτηξα στα βαθιά. Έτσι, με τη μία να δοκιμάσω αν μπορώ να τα καταφέρω. Το κρατάω μυστικό, μήπως μου το χαλάσουν. Μόνο σε σένα θα το πω, να μοιραστείς τον ενθουσιασμό μου. Αλλά πού να σε βρω και σένα. Βγήκαμε μια βόλτα να περπατήσουμε στην άκρη στα βράχια, να βλέπουμε το πράσινο να απλώνεται μέχρι τέρμα μπροστά μας, να ενώνεται με το θολό ορίζοντα.

Είσαι αστείος. Γελάω και δε σου πολυμιλάω. Γεμίζω μόνο με την παρουσία σου, αυτή τη γεμάτη σύγχυση παρουσία. Που δεν ξέρεις τι να πεις και πώς να το πεις, που δεν ξέρεις αν πρέπει να μιλήσεις λογικά ή να αφεθείς για λίγο μόνο, να πεις δυο λέξεις για τα συναισθήματά σου. Δεν ξέρεις αν πρέπει να είσαι εδώ, αν γίνεται να το αφήσεις έτσι να φύγει, να εξελιχθεί, να σε ταράξει, να σε αναποδογυρίσει. 

-Ξενέρωσες; 

Όχι, δεν είναι αυτό. Δεν είναι αυτό. Είναι ο φόβος ο δικός σου που βρίσκει στη μέση το δικό μου. Ή δεν ξέρω μπορεί ο δικός μου να ξεχύνεται πρώτος στο δρόμο. Μη μου μιλάς απλά για να ακούσω όσα υποτίθεται θα ήθελα. Μου τη σπάνε οι ψεύτικες λέξεις. Αυτή η γαμημένη αλήθεια πάντα πάει και κρύβεται και έχω κουραστεί από τα παιχνίδια που τη βάζουμε να μπλέκεται. 

Και σε έπιασα για λίγο από το χέρι, μήπως και περάσουν μέσα από τα ακροδάχτυλα οι σκέψεις και δε χρειαστεί να τις μεταφράσω σε λέξεις. 

-Το πρόβλημα είναι ότι αρνούμαστε να ζήσουμε ποιητικά. Να χαθούμε στη στιγμή την τώρα, την ύστερα, να ερωτευθώ τη λεπτομέρεια αυτή πάνω σου και να στο πω. Να στο πω, να πάρει η ευχή! Να μη κρατιέμαι μήπως μεταφραστεί σε κάτι βαρύ από την πλευρά σου. Να συνδέσουμε τον έρωτα του κορμιού με αυτόν της ψυχής και να πάρουμε φόρα για τα υπόλοιπα. Αυτά που στήνονται έξω από εμάς. Αν τα βλέπαμε έτσι τα πράγματα δε θα κάναμε καν συζητήσεις για το ποια είναι η πιο φυσιολογική εξέλιξη... 

"Πιο φυσιολογική εξέλιξη"! Απογοήτευση. 

 Εγώ μόνο να σου πω τα νέα ήθελα. Χωρίς υποθέσεις για τις αλλαγές που θα φέρουν. Έτσι κι αλλιώς θα ερχόντουσαν αλλαγές, ακόμη κι αν τη βγάζαμε σε εκείνο το δωμάτιο οι δυο μας. Με εσένα να βγαίνεις στο μπαλκόνι, να χάνεται η φωνή σου στη βαβούρα του δρόμου. Με εμένα να γουργουρίζω στο χαλασμένο στρώμα, να σε χαζεύω πώς τεντώνεσαι στηριγμένος στα κάγκελα.