Αδυνατώ να γράψω και να αναλύσω καταστάσεις καθημερινές τούτες τις μέρες που είναι μήνες τελικά. Σε έναν κόσμο που το ρήμα σπαράζει δεν είναι υπερβολή μου φαίνεται το λιγότερο εγωιστικό να μιλώ για τον εαυτό μου. Εαυτό μικρο και αδύναμο να πάρει θέση ενεργή και να κινητοποιηθεί ριζικά. Ή έστω να απομακρυνθεί από όσα τον προσπερνάνε σε δυνάμεις. Περιμένω να βρω το πείσμα να κυνηγήσω την ουτοπία που όλο γεύομαι στο μυαλό μου.
Αν σπαταλούσαμε το ελάχιστο της ενέργειάς μας για την αλλαγή θα μειώναμε -ας το ελπίσουμε- κάποια από τα προβλήματα που έχουμε στοιβάξει μέσα μας. Και τα μισά είναι ανούσια, τα λίγα ουσιαστικά. Μόνο για μια φορά να επεξεργαζόμασταν το πρόσωπό μας μέσα από το γενικότερο καθρέφτη, να ξεφεύγαμε από τις κλειστές σχέσεις που μας περικλείουν και για τις οποίες δίνουμε όλη τη φαιά μας ουσία. Αυτό και μόνο μου δίνει την εντύπωση ενός μικρού θησαυρού.
Δεν ξέρω, πόσο πιο ειλικρινά να το θέσω, δεν ξέρω που πορεύομαι και σε τι αξίζει να επικεντρωθώ.
Μα η απογοήτευση για τον κόσμο στον οποίο ζω είναι το πιο έντονο συναίσθημα από όλα τα υπόλοιπα έως τώρα. Ίσως γιατί περικλείει μέσα του όλες τις προεκτάσεις πάνω στις οποίες στήνουμε τη ζωή μας.
Παίρνω δύναμη από τις ομορφιές των στιγμών και τις φυλάω σαν περιουσία και πλούτο μεγάλο. Γαντζώνομαι στις σκέψεις για το Αυτό, το Κάτι, το Απειροελάχιστο, που μπορεί, που σίγουρα, που ίσως, που μακάρι, να έρθει παρακάτω.
Αν σπαταλούσαμε το ελάχιστο της ενέργειάς μας για την αλλαγή θα μειώναμε -ας το ελπίσουμε- κάποια από τα προβλήματα που έχουμε στοιβάξει μέσα μας. Και τα μισά είναι ανούσια, τα λίγα ουσιαστικά. Μόνο για μια φορά να επεξεργαζόμασταν το πρόσωπό μας μέσα από το γενικότερο καθρέφτη, να ξεφεύγαμε από τις κλειστές σχέσεις που μας περικλείουν και για τις οποίες δίνουμε όλη τη φαιά μας ουσία. Αυτό και μόνο μου δίνει την εντύπωση ενός μικρού θησαυρού.
Δεν ξέρω, πόσο πιο ειλικρινά να το θέσω, δεν ξέρω που πορεύομαι και σε τι αξίζει να επικεντρωθώ.
Μα η απογοήτευση για τον κόσμο στον οποίο ζω είναι το πιο έντονο συναίσθημα από όλα τα υπόλοιπα έως τώρα. Ίσως γιατί περικλείει μέσα του όλες τις προεκτάσεις πάνω στις οποίες στήνουμε τη ζωή μας.
Παίρνω δύναμη από τις ομορφιές των στιγμών και τις φυλάω σαν περιουσία και πλούτο μεγάλο. Γαντζώνομαι στις σκέψεις για το Αυτό, το Κάτι, το Απειροελάχιστο, που μπορεί, που σίγουρα, που ίσως, που μακάρι, να έρθει παρακάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου