η αρχή ενός τέλους

Ήσουν εκεί, πορτοκαλί κουκκίδα.

Πορτοκαλί σκούρο. 

Όχι φωτεινό. 

Το βλέμμα μου έχανε τις λεπτομέρειες. 

Όμως εσύ -αγαπημένο μου κομμάτι-

εσύ, ήσουν εκεί. 

Το Διακοσιοστό Εικοστό Τρίτο

Μην κλαις πατέρα.
τα δάκρυα σου δεν τα αντέχει η ψυχή μου
Μη φωνάζεις πατέρα.
οι φωνές σου δε φεύγουν ποτέ από το μυαλό μου
Μην τρέχεις πατέρα.
άσε με να σε προλάβω
Μη φύγεις
μην τηλεφωνείς
μη με βάζεις επίτιμο αντιπρόσωπο.
Κοίταξε με στα μάτια και θα δεις.
Έγινα ο εαυτός σου πατέρα.
Και είμαι εγώ αυτός που κλαίει
που φωνάζει
που τρέχει μακριά
να μην τον προλάβεις
να μη μπορέσεις ξανα
να τον κοιτάξεις στα μάτια.

Το Διακοσιοστό Εικοστό Δεύτερο

Αν εσύ είσαι
αυτό που είσαι
και εγώ-
αυτό που είμαι
γιατί

γιατί;

δεν είμαστε
αυτό
που ήμασταν

Το Διακοσιοστό Εικοστό Πρώτο

Αν μπορούσα να έχω όλα τα μέσα δικά μου
να άστραφτε τώρα και να μην είχα να δικαιολογηθώ με πρόσχημα όσα λείπουν
να αρκούσε μόνο να τα βάλω με τον εαυτό μου και τη μετριότητά του.
Ξέρω οι προτάσεις μπορεί να μην είναι σωστές
αλλά δε θα τις διορθώσω αυτή τη φορά.
Όλα ασύντακτα
και λάθη να γεμίζει η σελίδα
και να έβγαινε μια εικόνα ίδια με το κεφάλι μου το κούφιο.
Βρέθηκα με μπέρτα μαγική και κάτασπρη,
αν και πάντα πίστευα θα ήταν μπλε,
να χοροπηδάω,
αυτή τη στιγμή που σου γράφω,
στον πανικό του άγχους μου. 

Το Διακοσιοστό Εικοστό

Πότε θα μπορέσεις να μου πεις.
Όχι για τους γύρω, ούτε για τα παλιά, δε θέλω τίποτα να ακούσω για τον κόσμο μας.
Μην ανοίξουμε κουβέντες για όσους κρέμονται στους βυθούς.
Θέλω μόνο να μάθω για εσένα. Θέλω να ορμήξω μέσα σου.
Όχι άλλα θολά βλέματα. Όχι κρυμένα μάτια στη λακούβα του λαιμού.
Πότε θα ανατρέξεις στις σκέψεις σου.
Ποτέ.
Το λάθος οι απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους.
Ποτέ δε θα μπορέσω να αφήσω πίσω όσα ζητάς. Όχι για τους γύρω, ούτε τα παλιά, ούτε και για εσένα πια.
Και είναι πια αργά. Να διαγραφούν όλα.
Κάπου τώρα.

Το Διακοσιοστό Δέκατο Ένατο

Θέλω να βρεθώ δίπλα σου να σε αγκαλιάσω. Να γίνω φτερούγα απαλή να σε σκεπάσω. Να σε φιλήσω στα μάτια να σε καθησυχάσω. Να μου πεις για το θάνατο που μας έχει κυκλώσει. Στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου ανταλάσσονται κύκλοι από καπνό τσιγάρου και ξέψυχες ελπίδες ότι κανείς δε θα χαθεί. Στο παράθυρο, στον όροφο νούμερο πέντε, ο ουρανός της πόλης απλώνεται πορτοκαλί. Τα φώτα της εγκλωβίζονται σε ερωτικές περιπτύξεις συννέφων. Και τολμάς να πατήσεις πάνω τους σαν στέρεο έδαφος να 'ναι. Τα χέρια αυτά τα κρύα να τα σφίξεις τώρα όσο δεν το έκανες ποτέ. Τα χέρια αυτά να τα βάλεις στα μαλλιά σου όπως ελπίζεις έγινε όταν ήσουν παιδί. Τα χέρια αυτά που σε χτύπησαν θέλεις τώρα ποτέ να μην τα αφήσεις. Γλυκό μου, άνδρας τώρα, το αίσθημα αυτό, μην το γράψεις σε λέξεις.

Το Διακοσιοστό Δέκατο Όγδοο

Μετά από Εσένα τι; Μετά από εσένα Εγώ.

Μετά έψαξα και έμαθα και κατασκεύασα την πιο ισχυρή πανοπλία. Ασύγκριτη με κάθε τι που γνώριζα ή είχε περάσει έστω από τη σκέψη μου.

Μετά ξεχάστηκα σε εκείνο το δωμάτιο για μέρες. Μέρες ή μάλλον μήνες πέρασαν για να περπατήσω πάλι στους δρόμους με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στις γωνίες. Διάβαζα και βίδωνα και έξυνα και έκοβα και έφτιαχνα και σκεφτόμουν. Κανείς, ποτέ, ξανά. Ή ξανά, ποτέ, κανείς; 

Μετά έγραφα, και έσβηνα την επόμενη στιγμή,

γιατί το άγχος μήπως και τα διαβάσεις είχε εξαφανιστεί.

Μετά θύμωσα με τις λέξεις, με τη μουσική, με τις γραφές και τις γραμμές. Μα μου πέρασε ο θυμός όσο ξαφνικά είχε έρθει εκείνο το απογευματάκι το ζεστό και τους ζήτησα με δάκρυα να με συγχωρέσουν. Πήρα βαθιά ανάσα και να, βγήκα δειλά. Σιδερένια βήματα βαριά να χτυπούν το πάτωμα. Η σκέψη μου φτερούγιζε σαστισμένη.

Μα μετά, τότε ήταν το χειρότερο. Τρόμαξαν ή μήπως παρεξηγήθηκαν οι λέξεις; Πιάστηκαν όλες μαζί και έφυγαν μακριά μου. Και δεν πρόλαβα ούτε σε ένα περαστικό να το πω, πώς ν' ανοίξει το κλουβί μου.

~Painting By Alexandra Levasseur ~